Vorig weekend had ik last van groupie-verschijnselen. Waarom zou je anders je dierbare, Rotterdamse weekend willen verruilen voor een weekend in sexy Heerlen. Goede vriendin Suzanne en ik pakten onze cityshoppers enthousiast in om kroepoek-cabaretier Daniël Arends in zijn show, ‘De Afterparty’ te komen bewonderen. Zijn youtubes heb ik op de repeat. Diezelfde youtubes heb ik ongevraagd bij vriendjes en vriendinnetjes gedropt als onderdeel van de algemene humorcurve-ontwikkeling. Een lachend leven zonder de harde en volkomen leipe, witzerige humor van Arends is even zo absurd als ondenkbaar. Dat groupiegevoel bij mij zit ‘m natuurlijk in het feit dat Arends ook een kleine kroepoek is, hetzij geadopteerd. Hoe hij zijn kroepoekroots zo vernuftig vervlecht met zijn geadopteerde leven tot een spekkoek -kom ik zo op terug in andere context-, is uit de kunst. Ik was zo blíj als een kind dat ik of all places in Heerlen, kaartjes kon fixen, in zijn verder hopeloos uitverkochte landelijke theatertour.
Heerlen, ik kan me niet herinneren hier ooit eerder te zijn geweest. Wel twee keer gepinkpopt (Landgraaf), Maastricht een paar keer, waaronder crashen bij studerend nichtje en weekendje dollen met de jaarclub. En ergens op de spoorlijn Spaubeek – Weert, heb ik met een clubgenoot appels geplukt als studentenbijbaantje. Ik weet dat het superhard werken was om die zware appelkar door het glooiende Limboland te trekken. Ik viel twee kilo af van dit plukavontuur ondanks de stevige maaltijden van de appelboer. Daarnaast bleef ik bijna voor de rest van mijn leven in een lachkick hangen van het blowen in onze caravan. Maar we dwalen af en moeten door.
Heerlen. We gunden de binnenstad geen blik waardig. Niet omdat we onze snobface aan hadden getrokken, maar omdat Heerlen city centre gewoon keihard in de categorie non-descript stadshart valt. Hier heeft de trend van reorganisaties en verhipping van winkelformules gewoon nooit doorgezet. De Blokkers en H&M’s puilen uit van asbest en granol, bij wijze van. Waar we overigens wél onze stadse oh’s en ah’s lieten schallen was Trattoria da Peco. Heeft me overigens wel drie uur van mijn kostbare Google-leven gekost om deze tent te vinden tussen de brasserie’s van het type ‘De Gouden Soeplepel’ en de ‘Friet van Henkie’s-snackbarren in. Maar da Peco dus. Een superheerlijke Italiaan met uitstekend voedsel, goede wijnen en een rekening waarvoor je in de Randstad anderhalve voorgerecht krijgt. Dus lieve mensen, mocht u ooit stranden in dit stuk niemandsland van het Koninkrijk der Nederlanden: eet u vooral hiero, op de Geleensestraat 17. En het wordt nog mooier: pal tegenover ons Tullip Inn-hotel zat een toko met de meest heerlijke kue lapis ever. In Heerlen!
Dan Arends. Arends, Arends, Arends. Wat was je goed zeg. Weergaloos to the moon en terug.
Je ziet wel dat hij emotioneel groeit met de jaren, zijn voorstellingen steeds meer een eenheid. In Heerlen vertelde hij een prachtig kopstaartverhaal, met de lekkerste, grappigste bizar-vlijmscherpe uithalen naar stelletjes, de (arme) peeps op de eerste rij, en, Amsterdamse makelaars. Die hebben volgens Arends namelijk van top tot teen ‘kakkers aan'(!). Vrouwelijke Amsterdamse makelaars, die hebben ook kakkers aan. En – wijzend naar de hals- ‘en hierlangs hebben ze nog een stuk hoerrrrr aan.’ Arends was echt zijn world domination aan het doen op de vierkante meters van het Parkstad theater. En Heerlen bulderde van het lachûh, dwars door de non-descripte straten van het centrum heen.
Heerlen de gekste!
PS: Google Arends s.v.p. als je ‘m nog nooit eerder hebt gezien (wat ik dan weer raar vind, maar goed het is je vergeven). Hier 1 van mijn favoriete Arends-filmpjes. Geen dank!
