Mijn stiefvader is Balinees en dat zie ik als een kadootje. Omdat de Hindu-geïnspireerde rituelen boeiend zijn, de cultuur rijk en de ceremonies ontelbaar. Balinezen vieren leven en dood intens. Met 1000% inzet en toewijding. Mijn nichtje Ida Ayu Amira Krishanti Wijaya (roepnaam Mayra) vierde haar drie maanden oude bestaan op deze aardbol met een ceremonie zoals alleen Balinezen dat kunnen.
Met rituele handelingen die allemaal een betekenis hebben. Wilde best een College on Tour Bali Blog doen maar doe ik niet. Balinese rituelen zijn enorm ingewikkeld, dus go educate yourself zou ik zeggen. Met Google en de openbare bieb (bestaat die uhm eigenlijk nog?). Anyway. De familietempel stond dinsdag 5 april jl. vol offers, de priester volledig aan om Mayra te zegenen. Overal de geur van bedwelmende wierook en kruiden. De indringende mantra’s om de goden goedgemutst te houden. Familie en gasten die uit respect voor de ceremonie geruisloos rondtrippelden in de meest spectaculaire Balinese outfits. De smalle gangpaden tussen de klapstoeltjes als catwalk. Balinese ceremonies zijn hypnotiserend mooi. En darum zo verschrikkelijk vet dat ik dat als incrowder mag meemaken. Mayra is volgens de Balinese jaartelling nu iets meer dan 105 dagen (drie maanden x 35 dagen) mollig eh oud. En dat vierden we samen met de goden terecht uitbundig. Ohm Swastiastu.
Mijn vader is Menadonees. Een groter cadeau geef je me niet. Omdat de christelijk-geïnspireerde rituelen aandoenlijk en troostend zijn, het eten episch in volume en de kerkdiensten ontelbaar. Menadonezen vieren leven en dood superintens. Met 1000% inzet en onbaatzuchtige gemeenschapszin. En met Jezus. 
Op zaterdag 9 april jl. vierden we het feit dat Frans Bernhard Maramis precies 40 dagen is overleden. Het voorste deel van het ouderlijk huis gevuld met familie en vrienden die de beste nummers uit het kerkrepertoire trokken. Pa’s lievelingsliedjes als speciale verzoeknummers. Veranda en binnenplaats getweakt naar de Minahasa gaarkeuken waar de schalen met voedsel al dampend en geurend klaarstonden om geattacked te worden. Liedjes zingen voor Jezus vergt namelijk enorm veel energie (althans, dat zeg ik op basis van observatie. Ik ben de outsider die het Indische kerkrepertoire niet kent. Alles is lipsync. Sollie pa). Mijn vader is nu meer dan 40 dagen overleden. En we herdachten hem in vol ornaat zoals het hem toekwam. We herdachten hem groots (mét karaokebacchanaal na afloop). Praise the Lord.
Mijn tattoo is nu een kleine week oud. Een cadeautje voor mezelf. Omdat ik, Donna Ramona Ingrid Maramis een Willy Wortel-moment kreeg tijdens een van de intense momenten hier in Indonesië. Het kwam voorbij in de afgelopen maand waarin ik in een achtbaan van verlies, verdriet, troost en dankbaarheid heb gezeten (en nog steeds zit). Anak spanggal betekent enig kind, one and only child in het Tondanees. ‘Jij bent toch papa’s anak spanggal, wie anders?’ Pa liet nooit na mij dit te melden (inderdaad, altijd alsof ik het voor het eerst hoorde). 
Dus besloot ik op woensdag 6 april jl. bij de beste Balinese tattooboer op de pijnbank te gaan liggen en mijn rechterzijrib te doneren voor Koosnaampje Forever. Om blijvend te vieren wat hij in leven mij heeft bijgebracht en meegegeven. Voor wat hij na zijn leven heeft losgemaakt en teweeg heeft gebracht. Ik eer je pa. Als schrijver met liefde voor het geschreven woord, eer ik je. Met de woorden anak spanggal op mijn rechterzij. Right and forever by my side.#fransbernhardbedankt
