En ja hoor, ik val in de herhaling. Ook dit blog, net als die van vorige week maandag, gaat over mijn meest favo onderwerp: VOEDSEL. Supermarktdingen om precies te zijn. Dit keer zet ik de Dirk in het dikke zonnetje want soms nailen ze het gewoon met hun huisproducten. Dus niet altijd. Maar daar gaat het nu niet om che che.
Laat ik beginnen met een apparaat in de categorie rabbitsnacks, namelijk de kant en klare maaltijdsalades. Ik ging ooit best goed op die van de Appie. Maar ken je dat, je komt letterlijk op een verzadigingspunt en dan wil je die dingen niet meer. Of: de innerlijke chef-kok begint zich op te dringen en je koopt zelf je rucolaatje, je lollo rosso en je kwarteleitjes die je zelf husselt tot een topchef-groentepiramidespel. Zo dan.
Maar eerlijk: mijn afknappings komt eigenlijk van de cringy smaakcombo’s die ze vaak in zo’n salade stoppen: als ik kip satésalade op het etiket zie staan ben je me eigenlijk al kwijt forever. Ik bedoel, there is no such thing as a salad being leveled up with sate. Like nobody ever. Wat een trauma. Dus daarom waren maaltijdsalades een lange tijd verbannen uit mijn eetbare leven.
Totdat le boyfriend van de week met het idee kwam om de maaltijdsalades van de Dirk in ons winkelmandje te gooien want in de aanbieding en ‘deze zijn echt lekker hoor.’ Oké, oké, we try we try and won’t die from a fucked up salad only ja toch. Boyfriend had die met ketjapsaus en ik koos de ceasarsalad. Mijn tactiek was als volgt: wat in godsnaam kun je verpesten aan ijsbergsalade, kip, croutons, gekookte aardappeltjes en dressing. In het geval van ja dan zou ik ze toch niet sue-en want ons huis woont niet in de VS, duh.
Maar halloooooo, mag ik even een podium, spotlights, een presentatrice en een stuk of twintig pr-machines voor het persbericht?! Want OMG wat is deze maaltijdsalade gruwelijk van smaak. De malse kip best royaal aanwezig, crispy veggies, croutons die naar croutons en niet naar bordkarton smaken en een subtiele dressing die niet fabriekerig smaakt maar gewoon een classy smaakbeleving geeft. Wow, Dirk. Ik ben echt impressed.
En ook per ongeluk in mijn mandje gestopt want nieuwsgierig: de mango passievruchtsorbetijs in een royale beker. Wat zal ik hier van zeggen. Ik zeg jullie dit. Mijn ervaring met sorbetijs is drama. Ik heb sorbets met te veel ijskristallen gehad, te weinig smaak, te waterig en gewoon niksig. Ik ben eigenlijk ook meer een roomijsmeisje. En toch belandde dit sorbetijsapparaat in de vriezer. En boy wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Want sorbetijs van de Dirk is Michelinsterwaardig. Het ijs is weliswaar sorbet maar heeft ook iets vols, iets romigs. Het is zoet maar niet overly sweet. En dan de smaken passievrucht mango, die proef je allebei intens goed. Geen fabriekssmaak maar echt de smaak van gepureerd fruit. Voor dit sorbetijs sta ik op van mijn loungebank en maak ik een diepe buiging voor de makers hiervan. Manmanman, dit is een topper hoor.
Gisteren hadden we een classic ‘wat hebben we nog in huis en wat kunnen we ervan koken want geen zin in boodschappen’-situation. Vervolgens toverde Le boyfriend alleen van gehakt en kruiden de meest goddelijke gehaktballetjes ooit. De balletjes serveerde hij met vers gestoomde witte rijst aka hoe elke Indonesiër zoals ik haar eten het liefst eet: vlees, vis of tofu met witte rijst, superhete sambal en eventueel aftgetopt met een beetje groente en verder niets, geen saus, niets. De liefde die mijn vriend in zijn gerecht had gestopt, de goddelijke smaken in die gehaktballetjes, ik moest gewoon janken van geluk. Daar kan zelfs geen Michelinsorbet en Masterchefmaaltijdsalade tegenop.
