Jeuj. Ik heb afwasmiddel met ingebouwde krachtreinigers. En crème met aquatechnologische moleculen voor mijn pretty face. Ook allemaal ingebouwd. Wie de bouwvakkers zijn? Weet ik veel. Een dermatologenteam dat het leuk vindt om met DIY-moleculen en plastic flesjes te klooien. Ik weet, dit onderwerp, de totaal onzinnige, nondescripte consumentenmarketing wordt bijna wekelijks gecoverd door een of andere amateurblogger.
Of neem die purepassieauthentiekfoodliving-trend. Waar vileine columnisten vervolgens met een geweldig scherp vocabulaire overheen rugbyen. Zie Sylvia Witteman’s megahilarische Volkskrantcolumn van een paar weken terug. Over de zin en onzin van foodtruks en gezondedingenshit. Niet onzinnig, maar gewoon, op de haha-lachspierenwekkend.
Ik vind het leuk dat wij tot de #hoedan-generatie behoren. Want zo gaat dat met hippe en hipster dingen. Eerst omarm je authenticiteit, daarna transformeer je vrij rap in de kritische hoedan-consument die het-verhaal-om-het-gekochte-product-moe is. Ik snak af en toe naar dingen die ik gewoon pretentieloos kan gebruiken. Of opeten.
Neem nou Knorr. Niet dat ik die E-nummerzooi met de E van Erg vreet, maar het gaat om de teksten. De claims op de achterkant van de soepkartonnetjes. ‘Boerensoep met zorgvuldig geselecteerde ingrediënten.’ Dus eerst was het soep met slordig uitgezochte ingrediënten? Hallo lieve mensen, dit is de nieuwe soep van Knorr. Maar omdat we de ingrediënten in een lollige bui vaak random bij elkaar gooien, kan het zijn dat je zometeen soep én een stuk winegum opslurpt. En de sluitclip van de zak winegums. Die blijft ook achter in je keel. Alvast sorry daarvoor.
Datzelfde denk ik van mijn Dreft afwasschuim mét ingebouwde krachtreinigers. Zou serieus een blik civiele techniekstudenten krachtreinigers hydraulisch in die fles gemonteerd hebben? Hoe-dan. Waterpas op z’n minst. Ik bedoel, welke Unilever-copywriter is in de kantoorcontainer met wiet gevallen voordat ie aan het werk ging? Ik denk gewoon de hele afdeling. Hands down.
Claims zijn gewoon levensgevaarlijk eigenlijk. Ik lach dan wel superhard om die beautybeloftes maar mooi dat ik zelf ooit beef had met een superduur potje Lancôme-crème. Na het opsmeren zaten mijn las mejillas (sorry, zit op Spaanse les) namelijk onder de korsten. Ik terug naar die toko. Met in gedachten een volkomen terechte productswop. Want een consument heeft recht op de beloofde claims. Dus in mijn geval zachte la mejillas en la barbilla. Geen korstige wangetjes en kinnetje, maar een nieuwe pot crème a.u.b.
Wat die parfumeriejuffrouw toen antwoordde was beyond madness: ‘Ah kijk an. De diephydraterende hoogwaardige ingebouwde stoffen in de crème zijn aan het werk. Morgen vallen de korsten eraf en dan heb je een stralende huid.’ Wat ik toen zei tegen de toiletjuffrouw eh parfumjuffrouw? Heb ik verdrongen. Maar echt lekker zal het niet geklonken hebben.
Dan nog een ander ding. Ik heb een paar health-horecatijgers in mijn vriendenkring. Ik heb ze allemaal lief. Dit zeg ik omdat ik nu dit ga zeggen: ik heb ze lief, ook al zijn hun kapsels glutenvrij en lopen ze op sneakers van gedroogde bloemkoolpulp. Even zonder gekkigheid. Als ik in een fancyhipster restaurant een kippetje bestel, dan hoef ik niet te weten welke mindfulnessroute die kip heeft afgelegd. Dat de kip gemasseerd is met spelt en hummus, is leuk maar boeit niet (meer). I don’t care about de intens gelukkige kip die vlak voor slacht nog de marathon liep op een groen gazon vol sappige tarwekorrels. Zo lang ie maar niet uit de diepvries komt. Echt, zo veeleisend en healthsnobbish ben ik gewoon niet.
Samengevat wil ik gewoon mijn borden kunnen afwassen met een niet-afgestudeerde fles afwasmiddel. Want ik hóef niet in intellectueel debat met een fles vloeibare zeep. Snap jij snap ik. Mijn tomatensoep slurp ik graag op, zonder dat ik CSI-achterdochtig word van de evidente zorgvuldig klaargemaaktheid ervan. En kip is gewoon kip di Papa: met liefde en veel kruiden klaargemaakt. Dat die kip z’n hele leven in de rijstvelden heeft liggen chillen, het zal.
Soms is het gewoon freaking lekker om te consumeren zónder dat je steeds een lactosevrij gedicht tussen je gangen door krijgt, snap je? Of dat je je haren wast met shampoo met ingebouwde diamantglans. Geloof me, als ik loaded was, dan had ik diamanten in mijn beugel laten inbouwen en onder mijn Unicorn-hoeven geslagen. Dát is uiteindelijk wat ik wil. Een consumerende Unicorn zijn. Ik zei toch, ik ben niet veeleisend. Echt niet.
