Oma Alwina leeft niet meer. Maar als ze dit blog had gelezen, dan was ze van haar fluwelen fauteuil gedonderd van het lachen. Het zit zo. Mijn oma was mijn heldin, mijn keukenkoningin waar keukenprinsesjes alleen van kunnen dromen. Haar kip, haar rolkoek, haar Indonesische mini-zandkoekjes waren fenomenaal lekker. Maar er was nóg iets aan oma Wien wat ik helemaal leuk vond. Ze las namelijk de Privé en de Weekend wekelijks heul aandachtig door. Pagina voor pagina vol flauwekul, met leesbrilletje op het puntje van haar bolle neus. En, daar komt ie: ze las alle rubrieken op, in zachtfluisterende toon. Complete huwelijksdrama’s van sterren uit het B-circuit, het buitengewoon campy privéleven van de cast van de Bold & the Beautiful kwamen als fluisterbootjes voorbij. Als kind weet je nog niet veel, maar hier was ik vrij zeker van: het geritsel van de pagina’s in combinatie met oma’s gezellige gefluister is belachelijk rustgevend. Ik weet me te herinneren dat ik vaak een stukje van de tekst zogenaamd niet zo goed had gehoord. Dan vroeg ik of oma het opnieuw wilde voorlezen. Dat deed ze. Mijn fluisterbootjes in de herhaling. Heerlijk. En had ik al verteld dat tante Cora mijn favo voorleestante was? ‘Haar’ Klaas Vaak fluisterde zich helemaal leip met zandstrooien enzo. Heerlijk soezelig werd ik ervan.
En vele jaren later merkte ik dat ik van andere geluiden ook superrustig werd. En best vanuit onverwachte hoek. Het was namelijk een treinmoment. Waar ik naast een meisje zat die een toilettas uit haar rugzak pakte, en haar make-up begon te doen. Mascaraatje, oogschaduw, oogpotloodje, poedertje. Dat op zich was allemaal niet zo spannend. Maar ik merkte dat ik enorm rustig werd van het geluid van de plastic verpakkingen van die make-up: het open- en dichtgeklap van oogschaduwdoosjes, de doffe klik van een lippenstifthuls, het gerommel met de handen in de toilettas, de geluiden van al die make-uptroepjes die tegen elkaar klotsten. Exact hetzelfde rustgevende gevoel dat ik vroeger had bij de fluisterbootjes van tante Cora en oma Wien.
En toen was het 2017, een paar weken geleden. Ik ben een sucker voor youtube make-up tutorials (I promise, I promise, ik kom zo bij de clou van dit verhaal). Bij toeval stuitte ik op een filmpje van een achtjarig dametje dat al fluisterend haar wangetjes zat in te kleuren met blusher. Één van de comments onder dat filmje kwam van ene @kimflower78, die het filmpje `hahaa am I the only one who finds this asmr?!´ vond. Dus gooide ik asmr direct in de Google, en een compleet nieuwe wereld ging voor me open. Lees hier maar even waar Autonomous Sensory Meridian Response (ASMR) voor staat. Juist. Het is wetenschappelijk onderzocht, en betekent dat je gevoelig bent voor bepaalde geluiden waardoor je rustig wordt. Ik wist serieus niet wat ik las. Ik ‘heb’ iets, er is een hokje voor gemaakt en het heet A.S.M.R! (op Y.M.C.A van Village People).
Goed, tot zover de euforie in hokjesdenken. Ik vond en vind het vooral erg geestig dat ik dus niet de enige ben. En dat dit een verschijnsel is dat gewoon al heul lang bestaat, maar nog niet zo heel lang geleden gelabeld is als ASMR. Jolien Morren is een ASMR-junkie die haar verhaal in 2012 bij de Wereld Draait Door deed. Haar confession vond men toen nogal lachwekkend. Ik snap best dat het campy overkomt. En dat het op de lachspieren werkt als je hier niet gevoelig voor bent.
Anyway, Youtube knalt uit elkaar van ASMR. Filmpjes vol met mensen (meestal vrouwen) die in hun bak make-up grabbelen, de krant lezen en erbij fluisteren of zacht praten. Iets met kind in snoepwinkel maar echt. Sindsdien val ik in slaap met mijn favoriete ASMR-youtube op volume twintig op mijn tablet. En heb ik inmiddels een soort van top drie. Je wordt namelijk snel selectief. Het blijkt namelijk dat ASMR-peeps het geluid van tikkende nagels op voorwerpen (’this video includes a lot of tapping’) of het langzame gewrijf over een willekeurige oppervlakte ook fijn vinden. Ik niet. Dat geldt ook voor fluisterstemmen die te kirrend zijn, naar het erotische neigend (how about no). Mij gaat het echt om twee specifieke soorten geluiden waar ik sinds mijn jeugd zo intens van geniet: make-upspullengeluiden en het geluid van kranten- en tijdschriftenpagina’s die rustig worden omgeslagen. En gefluister natuurlijk.
Echt mensen, het is geen fetisj, en het is niks seksueels hoewel er op wiki wel verwijzingen naar worden gemaakt. Die uitwerking heeft het op mij niet. Zoals gezegd zijn sommige filmpjes supercorny. Het heeft natuurlijk ook best iets Jambers-‘dit-is-Greet-savonds-wrijft-ze-over-kranten-dat-vindt-ze-prettig’-achtig allemaal. Ik zou zeggen, klik even gezellig op de links hieronder. En mail of app me of je ook inmiddels vet in slaap dondert van make-upgeritsel en fluisterbootjes, hah!
Lees hier wat Jolien Morren over ASMR schrijft.
En hier dus een van mijn favoriete ASMR-youtubers, Tingle Fix
(!). Let op: ze begint haar filmpjes altijd met dat ze haar perfect gemanicuurde handen over een kleedje wrijft. Awkward. Daarnaast is ze dus ook een ’tapping’-koningin. Meh (maar wel 10k volgers). Maakt niet uit. Ik ben vooral fan van haar stem, ze articuleert duidelijk tussen het fluisteren door. Af en toe is haar intonatie wat gespeeld en aanstellerig, maar ook dat vergeef ik haar. Ze heeft namelijk ook een hoog entertaining Bob Ross-gehalte qua vocabulaire: ‘chubby glosstubes’, ‘pretty little pouch’ en ‘cute little spray top’ behoren tot haar favoriete omschrijvingen voor make-updingen. Geniaal. Dat levert haar vet veel bonuspunten op. Ander groot pluspunt is dat haar presenteertempo tergend laag ligt. Ter illustratie: een slak pakt sneller een kerstkado uit, dat werk. Ik voel me dankzij haar filmpjes serieus Citizen of Zen County. Ok, ok. Ik zet nu zelf wel een youtube aan, ik lul te veel. ASMR Forever! Hooooi.
