Een vriendin uit Jakarta vierde haar verjaardag afgelopen weekend in Rome en ik was daar bij. De vooraankondiging van deze birthdaybash op European soil, vond plaats op Bali dit voorjaar. In de laatste week van mijn twee maanden Indonesië, vertelde vriendin Shirley tijdens een strandchilldagje van haar feestelijke Romeplannen. Ze had mij meteen op de gastenlijst gezet als gast die vrij makkelijk ingevlogen kon worden vanuit Nederland.
Ik was het eigenlijk bijna weer vergeten toen Shirley half oktober een appje stuurde dat ze bezig was met haar visum. De aanvraagprocedure duurde Indisch-lang, dus knalde mijn foon eind oktober zowat uit elkaar van Shirley’s hysterische appjes vol screenshots van haar goedgekeurde visum. Vrij snel daarna ontstond een organisch wie-doet-wat qua slaapplek, bars en places to see. Ik chef (Ho)reca en Shirley chef Hotel. En ondanks dat het niet mijn portefeuille was, hintte ik vrij subtiel naar airbnb. Dat deed ik omdat Shirley, een succesvolle en goedverdienende businessbabe-ondernemer, nogal een luxepopje is. En ik niet wilde dat ons zuurverdiende vakantiegeld op werd gegeten door triple-A hoteloptrekjes met de Trevifontein als jacuzzi. Waarop Shirley spontaan al haar opties op tiensterren-hotels schrapte en de meest luxe Airbnb in het beste district van Rome (Piazza Barberini) boekte. Mijn best of both worlds-strategie was gelukt.
Mijn nep-Louis Vuittontrolley vulde ik alvast met de party-outfit die nachtelijk Rome op haar grondvesten moest laten schudden: overkneelaarzen, een miniglitterjurkje en een weelderige poederroze nepbontjas. Hier ligt een lichte ‘ga niet onderdoen voor’-component aan ten grondslag. Aziatische dames die in het weekend een drankje gaan doen staat namelijk gelijk aan een gala-avond met dresscode feestelijk en sexy. Aziatische dames die in het weekend gaan stappen en ook nog eens jarig zijn staat gelijk aan een gala-avond ter ere van het jubileum van de lokale burlesque vereniging. Shirley kennende, zou als een fonkelende Indische smaragd het Romeinse nachtleven binnentrippelen.
Omdat ik de airbnb er blijkbaar zo soepel doorheen kon drukken, besloot ik nog een extra troefkaart uit te spelen. Naast een hele lijst met posh cocktaillounges, gooide ik een zogenaamde ‘diner met locals’ op de whatsapp. Een viergangen-diner bij Italianen thuis, authentieke gerechten met groenten uit eigen stadstuin. ‘Beter, goedkoper en vooral leuker dan al die toeristentroep bij het Colloseum en Trevi’ plugde ik nog eens extra. Ze stemde in. Zoiets was volgens La Shir in Indonesië namelijk onmogelijk. ‘Je loopt het risico bij gestoorde gekken te eten, seriously.’ Dus in deze context was ze juist nieuwsgierig geworden naar zoveel laagdrempeligheid en Italiaanse gastvrijheid. Ik was blij, maar had ook mijn bedenkingen bij haar irreële angst. Het gevaar dat je bij kokende landgenoten thuis in mootjes wordt gehakt lijkt me vrij klein. Anyway, met het fixen van airbnb en diner bij locals, pakte ik woensdag 9 november op Rotterdam airport het vliegtuig naar Fiumicino.
Tijdens de zaterdagmiddaglunch bij het Colloseum vertelde ik Shirley nog terloops dat onze local dinerhost, Claudia Chiabatti, vast niet voorbereid was op twee wandelende glitterpalen die vanavond bij haar en haar man zouden komen eten. Ik baseerde deze uitspraak op de foto’s van Claudia die ik bij haar local diner- en whatsappprofiel zag. Een make-uploze veertigerplusser met een brilletje en bruin haar in achterhaald bobmodel. Vriendelijk snoetje. Ik had nu al medelijden met Claudia. Shirley maakte zich vooral zorgen of haar tomaatrode tube dress niet zou knellen tijdens haar verjaardagsfeestdiner.
Claudia en haar man Gianni waren inderdaad precies zoals ik had ingeschat: twee heel eenvoudige, supervriendelijke mensen. Claudia een IT-consultant en Gianni, een ontslagen IT-teamleider die ter afleiding sinds een jaar de sterren van de hemel kookt. Voor toeristen van over de hele wereld. We aten in de kleine Casa Chiabatti. Een appartement met weinig ramen, zo’n 15 kilometer ten zuidwesten van downtown Rome. Een koddig appartement met kleine kamers en een nog kleinere keuken. In een interieur dat weigerde met woonstylinggrillen mee te veranderen sinds 1980.
Waar alles klein en eenvoudig aanvoelde, smaakte het diner groots en meeslepend. De primi pasta a la Gricia met slechts een paar stukjes uitgebakken wangspek voor de smaak, de verse pecorino, de subtiel aangemaakte pizzaiola, de verse bloemkool zonder opsmuk. De romigste tiramisu ooit geproefd. Alles smaakte naar de troostende woorden van moeders toen je als kind je knie openhaalde. Meanwhile hesen La Shir en ik vanaf onze binnenkomst tot aan de gangen tussendoor, angstvallig onze jurkdecolletés telkens omhoog naar acceptabele ooghoogte. En was mijn ‘normaal zien we er niet zo uit hoor, wij dragen meestal ook sweaters en sneakers net zoals jullie’, mijn meest krukkig-grappige openingszin ooit. Claudia en Gianni gaven namelijk geen krimp. Niet geveinsd, ze zonden gewoon oprecht geen ongemakkelijke vibes uit. Daarentegen vertelden ze ontspannen over hun leven als citizens of Rome. Hoe vaak ze langs de Tiber wandelden, dat Claudia saxofoon speelt op religieuze bijeenkomsten en dat Gianni drumt. Af en toe. Volgend jaar staat een fietsvakantie naar Nederland gepland en voor de rest spenderen ze hun tijd in de stadsmoestuin. Ze vertelden en vertelden, en chef kok Gianni maakte selfies met ons, zonder ook maar één keer te loeren naar onze laag uitgesneden kledingstukken en glimmende armen en benen.
