Er zijn een paar monkey rules die gelden voor het OV-traject in heel Nederland:
- je bent fris en ruikt naar antitranspirant met actieve perzikmineralen, een hysterisch lenteboeket of versgemaaid gras. Zo niet: HUISARREST
- hey hey, je werktas is bestemd voor je Macbook, niet voor de Macfriet
- peoples die Tupperware-yoghurt naast je komen eten
Over punt drie moet ik het echt even met jullie over hebben. Over die yoghurt to-go mensen. Ik heb observaties gedaan. En ik vind daar wat van. Van mensen die ’s ochtends yoghurt transferen naar een plastic bakje. Het zijn bepaalde types (sorry, dit hokjesduwen gaat vanzelf).
Van de week kwam zo’n vrouw naast me zitten vanaf metrostation Pijnacker. Tussen Pijn en Den Haag Centraal zitten nog minstens, zeven stops en 19 lange minuten. Deze meid was al luidruchtig en begon telefonisch te vergaderen (ook deze soort peoples mogen van mij direct voorgeleid worden naar de Kantonrechter waar ik ze daag voor metrovredebreuk). Dus ik was spontaan cranky. En om het nóg erger te maken haalde ze opeens een giga plastic apparaat vol met yoghurt uit haar lelijke sleurhut (lees: handtas waar met gemak een huiskamerinboedel in gegooid kan worden).
Op dat moment ging ik in rap tempo van cranky naar nasty. Als in: ik beschermde de linkerkant van mijn lichaam met mijn leven. Als er ook maar één spat yoghurt een landing zou maken op mijn, met smaak uitgezochte, zwaar fashionable jas-broekcombinatie, dan zou ik haar gaan slaan.
En het was echt heftig. Ze zat hardop te vergaderen (vrouw, het boeit niemand in deze coupé dat je vindt dat je collega ‘dat moet aankaarten met haar eigen leidinggevende’. Echt, wij leren niks van deze conversatie, stop ermee), en tegelijkertijd stopte ze zichzelf vol met lauwe zuivel.
Vooropgesteld: we live in a free country, gelukkig. Dat maakt dat je heus je yoghurt ergens anders mag opeten dan in je osso. Maar. De manier waarop je dat doet, dát is cruciaal. Want op het moment dat je een PUBLIEKE VOORZIENING gebruikt, betekent het dat je rekening met elkaar houdt. Deze vrouw deed niks geen rekenings. Ze at en praatte alsof ze op kantoor zat. Alleen. Alsof niemand haar meevroeg om te lunchen. En daarom uit pure frustratie solo besloot te gaan schreeuwen en vreten tegelijk.
Ik durfde ook niet naar haar te kijken. Want geheid zat haar pratende mond vol met yoghurt, iew. Vrouw, where was your dignity. Die had ze helaas thuis gelaten. Volgende keer yoghurtvrouwtje: neem je fatsoen mee en laat Friesland Campina lekker thuis, ok dushi?
