Een maand voorafgaand aan het paasweekend was ik in mijn hometown Manado, Noord-Sulawesi, om papa te bezoeken en te herdenken. De maand maart is Noord-Sulawesi zoals een christelijke provincie betaamt, helemaal in de pre-pasen-in-de-gloriavibe. Bij elke kerkdienst wordt de Bijbel uitgevlooid op zoek naar de meest klinkende en kletterende passages uit de Evangelie. Reliquotes die antwoord moeten geven op de zin van lijden, en de schoonheid ervan. Prima, hoort allemaal bij Pasen. Ik ben vooral dankbaar dat die lijdensweg altijd garant staat voor goedgevulde eettafels na afloop van een kerkdienst.
En tijdens een lome uitbuiksessie op de veranda bij pa´s huis, gebeurde het. Knus aan de klets met stiefmoeder Frieda, transformeerde ik in een ekster. De gouden ketting van tante Frieda met een Christus aan het kruis als amulet, eiste dit keer mijn speciale aandacht op. In het kwadraat. En dat terwijl ze die ketting bijna dagelijks draagt. Het verbaasde me hoe dit enorm opvallende gouden collier met zwaarbewerkt kruis al die tijd aan mijn aandacht was ontglipt.
Jezus aan het kruis in kettingvorm. Een gouden corpus christie. Groots en meeslepend uitgevoerd in Indonesisch geelgoud, dus behoorlijk in your face. Een reli-sieraad dat weliswaar past bij de devotie van mijn stiefmoeder, maar een tikkie overaanwezig kan zijn als supplement op de dagelijkse garderobe. Of? Ik bestudeerde La Ketting nog eens grondig en opeens flitsten er allerlei Pinterestborden en Vice-artikelen over de hiphopscene in mijn hoofd voorbij. De jaren ’80 en ’90, Reebok-sneakers, white wash high waist jeans, witte Ellesse-shirts en, grote gouden sieraden om de look af te toppen. Op dat moment wist ik: ik moet ook zo’n ketting, en rap wat. Op mijn vraag hoeveel dit gouden corpus ongeveer moest schuiven, noemde Frieda een bedrag dat in de buurt kwam van een retourtje Schiphol-Jakarta. Ze zag onmiddelijk mijn vet teleurgestelde gezicht en hoorde mijn daaropvolgende gemompel aan, dat ik het ‘een heel mooie ketting, maar wel behoorlijk aan de prijs’ vond.
Frieda greep op haar beurt dit moment spontaan aan om te gaan winkelen (waar ze zo dol op is), en nam mij op sleeptouw door Tondano en Tomohon naar verschillende goudzaken om een goeie dupe te vinden van haar ketting. ‘We vinden vast wel iets wat in de buurt komt.’ Even een kleine uitleg voor de context. Frieda kocht haar ketting in de hoofdstad Manado, waar de keuze een stuk groter is dan in de provinciestadjes Tondano en Tomohon. Maar omdat we allebei nul zin hadden in een fikse autorit naar Manado city, besloten we om de goudkoortszoektocht hiero in de regio te houden. Ik trof inderdaad alleen kettingen en losse kruisjes aan die een stuk kleiner waren dan die leipe shit van Frieda. Maar uiteindelijk na een stuk of zes goudtoko’s versleten te hebben en onderhandelingen op prijs stukliepen (gaat per gram maal X rupiah), vonden we in bloemenstadje Tomohon (en tevens geboortedorp van mijn grootvader), een fijn goudzaakje. Ze hadden een toffe collectie gouden juwelen, en er hingen aangenamere prijskaartjes aan vast. Ik koos een relatief lang collier met daarbij een gestileerde Jezus aan het kruis. Omgehangen was het nog best een aanwezige unit, maar minder heftig dan die van Frieda. Ik vond hem prachtig. En dat wil wat zeggen voor iemand die heel lang een Christus-aan-het-kruis-fobie heeft gehad. Nog steeds vind ik de ingelijste kitsch posters van een bloedende Jezus met uitgemergelde ribbenkas, die letterlijk overal hangen in dit deel van Indonesië, een hard gelag. Eetlust verdwijnt ook onmiddellijk als ik ‘het’ ontdek in een restaurant of bij een willekeurig familiediner aan de muur. Enfin, we dwalen af.
Er gebeurde namelijk iets superontroerends in die goudtoko. Ik was eigenlijk alleen mee op sleeptouw uit nieuwsgierigheid naar die kettingen. Jahaa, ik weet, ik wilde aanvankelijk ook direct zo’n gouden unit regelen, maar omdat het me prijstechnisch zo tegenviel, had ik dit briljante nineties fashionstatement-idee van mij tijdelijk geparkeerd. Maar Frieda kwam voor me staan, trok de wat scheefhangende Jezus nog even recht ter hoogte van mijn navel, en keurde daarna het totaalplaatje goed. Waarop ze zei: ‘als je ‘m net zo mooi vindt zoals ik, dan krijg je deze van mij.’ Op dat moment realiseerde ik me dat de aanblik van stiefdochter met een gouden reliketting voor Frieda een veel diepere betekenis had dan voor mij. Ik zag gewoon dat ze deze corpus christie aan mij wilde geven vanuit gelovig oogpunt, ook namens papa. Die het op zijn beurt weer helemaal prachtig had gevonden om zijn dochter met zo’n schitterend kruis rond te zien huppelen. Uiteraard ligt opportunisme hier op de loer. Maar het gebaar van Frieda was enorm overdonderend, en in de context begreep ik hem volledig. Het heeft ook te maken met Indonesische mores dat je dit soort dingen aanvaardt. Afwijzen was dan ook geen optie. Dus koester ik dit familiegeschenk. Met een vette knipoog enerzijds, en met diepe waardering anderzijds.
Golden Jeezy, Hij moest eens weten. Zeker nu het Pasen is.
