Feministen. Ik blijf het een moeilijke beroepsgroep vinden. Echt haat liefde de hele tijd. Zo. Na deze opening ben ik alle vrouwenstrijders in mijn socials in 1 klap verloren. Behalve als ze me kennen en weten dat ik alles schrijf met de vetste apenknipoog in existentie, in de mix met wat ik écht vind. Maar weet je, if you can’t handle the banana, do not stay in the monkey is mijn oprechte mening.
Om te beginnen ben ik vóór al die gelijkerechtenvrouwenvechters die ons voor zijn gegaan. Dus laat daar geen misverstand over zijn. Tegelijkertijd ben ik weer ontzettend inconsequent wat betreft het hele Women run the world-Beyoncé-at all cost-principe. Luister, Sylvana Simons stijgt met de minuut in mijn aanzien sinds ze Tweede Kamerlid is. Elke keer weer als ze zo welbespraakt en kalm in de plenaire zaal van de Tweede Kamer namens BIJ1 spreekt. Vrouw! Datzelfde geldt voor dichteres Amanda Gorman. Het feit dat deze ladies nu pas, respectievelijk als 1e zwarte vrouw in de Vaderlandse parlementaire politiek en als 1e spoken word performer op het inauguratiepodium van een Amerikaanse president mochten opereren, zegt iets over dit onderwerp. Namelijk dat vrouwen in bepaalde minoritygroepen nog steeds harder en heftiger hun best moeten doen om ergens te komen. I got that. Echt waar. Maarrr, ik krijg ook jeuk van die steeds terugkerende managementboekdiscussies. Namelijk dat vooral vrouwen in bepaalde posities horen te komen en niet anders. Het klopt zeker dat een mix van mannen en vrouwen echt goed is voor een gezonde vibe in besluitvorming. Maar ik ben ook nog steeds van mening dat iemand met de juiste skills en persoonlijkheid de aangewezen persoon is voor een bepaalde functie. Die juiste skills zijn niet voorbehouden aan vrouwen. Dat kunnen ook mannen zijn. Of transgenders of een intersekse persoon voor mijn part. Nogmaals, gelijke rechten voor vrouwen is zeker een dikke ja. Maar om dat onderwerp nou per se alleen met vrouwen te willen bespreken en te delen. Als een soort verheven clubje wezens. How about no. Waarom niet een gemixte groep waarin je elkaar lekker de maat gaat nemen? Ja je leest het echt goed. Want die gelijkheid krijg je alleen voor elkaar als je die ‘irritante mannen’ dus ook realtime bij de lurven kunt grijpen. Om die reden heb ik ooit de invite voor het vrouwenclubje van het CDA afgeslagen. Het idee alleen al om met vrouwen only over politiek te lullen onder het genot van een bakkie en een gezellig taartje, bruhh. Yep, ik ben sekstistisch as hell, zelfs jegens mijn eigen soortgenoten De enige uitzondering op de regel is dat ik in de Facebookgroep Ambitieuze Meisjes zit. Een zakelijk platform voor ondernemende chicanes die ik wél serieus neem. Omdat de ‘meiden’ hier toffe zakelijke tips uitdelen. En omdat grappig genoeg, die herkenbare typisch vrouwelijke kattige -maar goed bedoelde- reacties op posts hier wel effectief zijn. Je leert er wat van. En ja, ik moet toegeven: soms werkt opbouwende kritiek onder het mom ‘vrouwen onder mekaar’ eigenlijk best goed.
Op een totaal ander level kijk ik bijna dagelijks mijn guilty pleasure het datingprogramma Lang Leve de Liefde op SBS6. Op een compleet ander niveau raak ik tijdens het kijken mega-geïrriteerd door die hinderlijk misplaatste onafhankelijke, vrijgevochten houding van vrouwen die hieraan meedoen. Het zijn altijd die momenten wanneer de mannelijke date een koffietje maakt, een knus borrelhapje klaarzet, de deur netjes openhoudt, dat werk. Of dat zo’n dude een wereldreis heeft afgelegd vanaf het ouderlijk dorp naar de studio. En dat hij het godvergeten aandurft een confession te doen aan een volslagen voor hem vreemde rapunzel. Op nationale tv. Dat hij zegt dat hij graag een vrouw verwent en voor haar zorgt. Waarop die vrouw reageert met “naaahww, ik kan dat allemaal prima zelf, ik hou namelijk van gelijkwaardigheid en krijg jeuk van als iemand dat de hele tijd voor me doet hoor.” Ik denk dan: vrouw, krijg zelf jeuk en de hik in 1 en pleur op. Ja je hoort me hoor. Want het is zo misplaatste stoere vrouwenarrogantie dit. Wat die vrouw namelijk óók had kunnen zeggen is: ‘ah wat lief dat je voor me zorgt. De volgende kop cappuchino is van mij want ik maak de beste’. Simpel toch? Dat is toch een veel lichter, vriendelijker en leuker antwoord dan: ‘Neen, ik doe het zelf wel’. Ik zeg: een enkeltje Hornbach, klus meteen een doe-het-zelf-eiland voor yo self, ga daarop zitten, own je zelfstandige stekkie en drijf weg forever.
Mening much hè? Ja joh, sommige ergernissen worden sterker door Corrie-19 can’t help lol. In ander nieuws was ik van het weekend bij een keratine-salon in downtown Rotterdam. Een salon die gespecialiseerd is in het weer zacht en shiny maken van haar dat helemaal dood aan het gaan is door balayage en highlights. Deze salon viel mij ooit op in de gesponsorde posts van mijn Grams. Vooral door de naam van de salon: Blauwkaus. Het blijkt een soort geuzennaam te zijn voor een geleerde vrouw. Of een vrouw die geleerd wil overkomen. Later werd het een spotnaam (hoe voorspelbaar). De Turkse eigenaresse van deze salon vond de feministische gedachte erachter wel cool, vandaar de naam. Ik was echt aangenaam verrast door deze uitleg. Niet alleen omdat ik de term Blauwkaus niet kende en dus weer wat had geleerd, maar omdat de reden voor de gekozen naam zo’n match was met de kapster zelf. Een stoer vrouwtje dat ondanks haar conservatieve familie goed aan de weg timmert met een salon én een vloerenbedrijf (!). Maar vooral heb ik bewondering voor het roestvrij stalen lef om voor deze geweldige naam te kiezen met supersterke betekenis. Oh hallo vrouw met ballen!
Had ik al gezegd dat ik inconsequent ben als het gaat om het onderwerp feminisme en de Beyoncé-theorie? #schietmijmaarlek
