Omdat ik vrij acuut uit NL vertrok, kocht ik op de valreep tijdens mijn overstap in Jakarta, een visa on arrival. Vorige week moest ik ‘m verlengen op Kantor Imigrasi Bali. Ik weet niet wat erger is. Mijn eigen ZZP-boekhouding doen of dit. Alleen het volgnummersysteem op het immigratiekantoor verdiende bonuspunten. Daarna werd het drama. Ik heb vier keer nummertje getrokken. Werd telkens van het loket weggesnauwd omdat ik dingen fout invulde. Voelde me serieus toerie in eigen land, en dat terwijl ik de taal gewoon soepel spreek. Zo hinderlijk. In een ander gebouw paspoort en formulieren onder de kopieermachine gelegd. Maar ho ho, geen zelfbediening hè. Dit valt hier onder het creëren van werkgelegenheid op de millimeter. Dus dat kopiëren doen ze voor jou. Tegen de tijd dat chef kopieerapparaat twee A-viertjes heeft gefixt, heb ik Het Proces van Kafka door het kopieerapparaat getrokken en een salto backflip gemaakt. Is overdreven, maar even voor het beeld.
Ook shocking slash kwetsbaar: paspoort en formulieren nemen ze voor een dikke week in. Mijn persoonlijke identiteit zeven dagen in handen gevallen van de Balinese vreemdelingenpolizei. Voor elke dag een andere ambtenaar? De Formulierenteller, de Paspoortscanner, de Feitenchecker en chef Akkoord Visaverlenging. Anyway, mijn hele Europese privacywetgevingsnormbesef was één loeiende sirene. Moest echt naar buiten vluchten en tien palmboompjes tellen. Anders had ik uit frustratie een landgenoot aangevlogen met mijn Hollandse ongeduld. Wat wel weer soort van geestig niet geestig was: ik ging met GrabCab naar het immigratiekantoor en kon op de terugweg nul taxi krijgen. Want ook hier protesteert de geplaagde taxibranche regelmatig tegen Uber en GrabCab. Ai.
Van mijn middagprogramma werd ik een stuk blijer. Op Facebook had ik al een envy me forever-verhaal geknald. De jury, presentatoren, crew en de laatste 20 deelnemers van Idols 2016 die vijf dagen bivakkeren op het beach resort waar zwager de general manager is. Dat betekent het privilege om backstage bij de audities te koekeloeren. 
Terwijl andere nieuwsgierige hotelgasten, tussen elke take door, een brute clean sweap kregen van de crew. Dat noem ik Triple A privilege voor een tv-junkie zoals ik hoor, mensen. Op het meekijkscherm bij de regie, zien hoe ingezoomd wordt op huilie-faces van de afgevallen deelnemers (die overigens zijn wijsgemaakt dat ze direct op het vliegtuig terug naar huis worden gezet. Wat natuurlijk niet waar is. Hoe moet je anders emoties regisseren). Het is natuurlijk allemaal geen voorrecht, dit RTL-circus. Maar bloedvermakelijk is het wel.
Ga er maar aan staan. Een Idols-aflevering op tropische verrassingslocatie, het resort als openlucht studio. Ik wandelde als een Alice in Wonderland tussen de repeterende deelnemers door, die vooral heel opgewonden waren en stijf stonden van de jetlag (‘serieus pas in het vliegtuig wisten we wat we moesten gaan zingen’). Ik knoeide spontaan de helft van le cocktail over mon strandjurk toen Martijn Krabbé op twee meter afstand een sigaret opstak en een grapje maakte over zijn scheiding. Lieke van Lexmond die deelnemers op het privéstrand interviewt met de beklemmende vraag: ‘als je straks afvalt en naar huis moet, hoe zie je dat voor je?’. En toen ik La Lexmond bij het zwembad kon tackelen voor een feauteau, had ik opeens Alzheimer light. ‘Jij bent uhm Lieke. Uhm Van. Lexmond. En wij gaan op de foto.’ Genânt. Gelukkig brak La Lexmond lief het ijs met on spot mediatraining: ‘Och wat ben jij schattig klein. Kom, we gaan even hier staan, dan lijk ik niet zo vreselijk groot.’
En dan gebeurt er iets. Iets speciaals wat het hangen met de crew plus aanhang jury, het staatsieportret met de übercoole Eva Simons en de privilege goldcard-status direct doet verbleken. 
Ik hoorde tijdens de repetities echt de meest vette stemmen-met-heerlijke-ad libs voorbijkomen. Van Glennis Grace-repertoire tot Mary J. Blige. En ergens had ik de stille hoop op Meghan Trainor’s Like I’m gonna lose you als een van de auditieliedjes. In de ultrakorte voorbereidingstijd die ik had voor pa’s uitvaart, was dit sentimentele duet met Trainor en John Legend namelijk een van de weinige dingen die ik zelf nog kon inbrengen vanuit Nederland. Ik stond er hoogstpersoonlijk op dat Like I’m gonna lose you gedraaid werd voordat pa’s kist dicht ging. En opeens hoorde ik het. Ik hoorde de eerste regels uit dat liedje ergens in de resorttuinen echoën. Een cameraman heb ik ervoor omvergeduwd. Dattie bijna op z’n knappe smoelwerk ging, boeide natuurlijk helemaal niemand. Ik wist gewoon niet hoe snel ik een Usain Bolt moest sprinten van beach bar naar het zangkoppel. Heb gehuild bij elke regel en deze loepzuiver zingende nachtegalen verteld waarom. Die ontroering werd spontaan omarmd. ‘Wat heftig. Dat wij dit zingen had zo moeten zijn. Thanks dat je dit met ons wilde delen.’ Ik zou zeggen, bedank Frans Bernhard. Want híj was het die de backing vocals deed. Hoog vanaf zijn karaokewolkje. #fransbernhardbedankt
PS: ik verklap geen namen, maar dit zangkoppel (jongen en meisje) zit terecht bij de laatste tien van Idols 2016.
