Het is officieel: ik heb de oorlog verklaard aan de West-Kruiskade. De straat die mij vanaf de cribs het snelst naar mijn andere opdrachtgever, Poetry International, brengt. De straat die mij in nagenoeg één rechte lijn via de Lijnbaan naar de Koopgoot lokt. Maar teringtyfus (sorry mensen, het zit me hoog) wat is dit een nare straat om te fietsen. Mag van mij het predikaat ghetto of all bikelanes dragen. Met het verschil dat je niet door een .22 wordt neergeknald, maar door narcistische automobilisten die rücksichtlos het portier met een brute swiep, aan de straatzijde opengooien.
De Westkruiskade. Ik heb een diepintense haat-liefdeverhouding met deze hysterische binnenstedelijke verkeersader. Lobi voor de aromatische toko’s, Turkse deli’s, sushibars en chinese nagelsalons aan beide kanten van deze haatstraat. Haat aan de laden-en lossensjappies en muffe sedans met vage lieden erin die denken dat ze king of the hill zijn. Gedragen door pompende dancehall, snijden ze harteloos de pas af van de argeloze fietser. De fietser die evenveel recht heeft om daar te zijn. Maar deze Westside jackasses erkennen dat recht simpelweg niet.
De West-Kruiskade, thuisbasis van 146 verschillende nationaliteiten heeft een kapotslechte relatie met de fietsende Rotterdammert. Want hier wordt niet gefietst, als het aan deze lieden ligt. Omdat de meesten zich profileren als aartsluie en ijdele arie’s (ja, U leest het goed, the monkey is boos). Allemaal bang dat hun kapsel door een gezond Hollands briesje voorgoed wordt vernield. Hier wordt geflaneerd in patserbakken die niet zouden misstaan in willekeurige pornofilms uit het B-circuit. De Westkruis. Als ik er fiets, dan is het vloekend. Of middelvinger in de lucht stekend. Of allebei. Omdat je heel, heel vaak moet uitwijken naar de autobaan. Omdat auto’s zonder knipperlicht opeens voorsorteren naar rechts. Of gewoon stoppen. Of al die idioten die vanuit parkeerplaats invoegen zonder mededeling. Echt fakking gevaarlijk. Ik ben gelukkig gezegend met een pijlsnelle reflex en grote ogen. Maar toch. De stoep is mijn back up als het me te gortig wordt. Dan maar beef met peoples op de stoep. 
De Westkruiskade. Ik zou er bijna weer voor in de gemeenteraad willen. Om deze enorm hinderlijke straat te restylen naar Power to the Bikers (is Rotterdam wel al mee bezig, maar het moet sneller beter). Of rigoreuzer: acuut naar 020 terugverhuizen. Dé stad waar fietsers het ten minste voor het zeggen hebben. As it should be.
