Mensen, ik heb OADHD aka Ontbijt-ADHD. Ik schrijf dit in de hoop dat ik een soort praatgroepje kan knutselen. Praten met gelijkgestemden over dit fenomeen. Ik heb ontbijt-ADHD (denk ik) omdat ik een onregelmatige, hysterische ontbijtcyclus heb. Waar de meeste mensen al honderd jaar braaf een bord havermout of yoghurt met cruesli wegtijgeren, kan ik tijdens mijn hap melk met Frosties nog bedenken: ‘kak, ik heb nu eigenlijk best zin in een bruine boterham met boter en aardbeienjam extra. Of toch een beschuitje met sinaasappelmarmelade?’ Dat werk.
Waar begin ik. Om te beginnen bij mijn immense voorraad ontbijtparafenalia. De keuken/koelkast is een museumcollectie in ‘diverse ontbijtgewoonten door de eeuwen heen’, vol Kellog’s Frosties, muësli met rozijnen, speltknackerbrod,magere kwark, meloensalade, diepvriesbosvruchten (voor in de kwark), rijstwafels (maar die mogen toch niet meer van de clean eatingvoedselgoeroe’s, waarom weet ik eigenlijk ook niet). Het beleg heb ik hier nog niet genoemd. Ok, vooruit: appelperenstroop, chocoladevlokken met Minions, Zwitserse strooikaas, hüttenkase. En mind you, geen vleeswaren gedurende de ochtend. Ik transformeer ’s middags pas in een carnivoormonster (behalve bij hotelvoedsel, kom ik zo op terug).
Serieus. Ik kan nog geen twee weken hetzelfde ontbijtritueel aanhouden. Terwijl ik nou juist op zoek ben naar een soort zennig terugkerend ritueel. Zo eentje waarbij ik met een ochtendhoofd intens gelukkig naar een kom cereals met verse Hollandse aardbeien kan lopen staren. En dat voor een longer period of time. Het komt me te vaak voor dat ik dan net een hap van mijn boterham met biologische frambozenjam neem, en dàn al fantaseer van een koele kom melk met fruit loops (ik ben sowieso een sucker voor fruit loops sinds ik ze als eenjarige heb gegeten bij oom en tante in New York). Dus wordt mijn ontbijt vaak een deceptie, een slagveld van onafgegeten spullen. Met berenhonger tijdens de lunch als gevolg. Vermoeiings.
De enige constante factor is zwarte koffie. Een waar geluksmomentje temidden van mijn ontbijtslag bij Duinkerken. En de enige ontbijtcombi’s die ik wat langer kan ‘velen’ zijn boekweitbanaanpannenkoekjes en biogarde roer met overrijpe banaan en cruesli. Maar goed, banaan is dan ook heilig voor deze monkey. Ik vind het vooral lastig dat ik, als ik zoet ontbijt, opeens hartig wil. En bij hartige ontbijtjes hunker ik naar zoet. En allebei gaat niet, want dat is dan weer te veel snap je? Behalve bij een intercontinental hotelontbijt, vliegtuigbreakfast of, letterlijk, een brakfast. Dan eet ik dwars door de cycli heen: croissants, roerei met spekkies, yoghurt en pistoletjes met jong belegen graskaas, inclusief een goeie ontbijtburp.
Ik weet lieve ontbijtgekkies, dit is een probleem in de categorie #firstworldproblems, maar mocht iemand zich in OADHD herkennen, stuur mij dan een banaan en een pak Frosties. I’m on this.
PS: mijn brekkie vanochtend was een witte boterham met boter en Minions-chocoladevlokken, maar wilde eígenlijk een boterham met chocoladepasta. Of pindakaas. I rest my case.
