Voor bananen doe ik alles. Maar daar gaat het nu even niet om. Waar het wél om gaat zijn deze dingen: Champion Leagues, Eurovisie Songfestivals, Olympische Spelen, Olympische Winterspelen, ABNAMRO tannistoernooien, US Open, Australian Open, EK Turnen, WK Zwemmen, Oxford Cambridge roeibattles, WK Hockey, world rowing regatta’s, Head of the River. De lijst is eindeloos, maar jullie snappen het idee.
Bij alles van dit alles zit ik front row. Nja ok, in de meeste gevallen heb ik hier de tickets niet voor geregeld, maar in elk geval front row televisie. Mét of zonder chips en bier. Maar altijd met een gezonde dosis spanning, jaaaaaaaaa’s, heel hard meezingon, gevloek en diepgewortelde teleurgestelde gevoelens (bij penalties, bij strafcorners, bij valse noten, bij de verkeerd afgelopen salto backflip). Het Aapje transformeert bij alle events waar een Oranje equipe of NL delegatie aan deelneemt, in een oranje aap.
Dit fanatisme is mij met de paplepel ingegoten. Mijn wijlen oma vrat zowat de televisie op als het Oranje elftal bij een willekeurig EK/WK weer eens op nul doelsaldo bleef steken in de twee minuten verlengings. Mijn pa had twee petten op: een heul grote Ajax-unit, maarrrr kon ook heel emotioneel-opgewekt zijn als die andere club van zijn leven, Feyenoord, in de lift zat (dat is dan wel echt godsgloeiendlanggeleden, maar binnenkort niet meer). En toch, pa had ooit twee cihuahua’s van wie eentje Ajax heette. I rest my case. Pa wist gewoon verdomd veel van het spelletje. Net als de rest van mijn familie. Zo jammer dat tot op de dag van vandaag, mij twintig keer per voetbalpot het fenomeen buitenspel moet worden uitgelegd. Het foebele-gen is niet aan mijn DNA-streng blijven hangen, helaas. Maar de vreugde om een lekkere pot aantrekkelijk combinatievoetbal is er daarom niet minder om. Dat geldt dus ook voor alle andere soorten sport waar Nederland een afgezant in heeft. Ik word daar gruwelijk fanatiek en chauvie van. Heerlijk. Ik vind dan elke atleet tof en fantastisch. En elk team geniaal. Ook al keek ik het hele overige seizoen niet naar handbal. Of naar keirin en BMX.
Bij allemansvriendje willen zijn, hoort ook dubbele deceptie. Dat overkwam mij gisteren, toen jaarclub Feyenoord diep in het gras werd gebald door Excelsior op sociëteit Kralingen (zegt de vrouw die vorige week nog zat te janken van geluk bij de 4-1 #AjLyo(. Na de fatale Feyenoord-tragedie zapte ik snel droef door. Ik kwam bij BBC 2 uit. Waar net op dat moment vol in beeld, de NL Heren Acht zichzelf in een tijd van 05.30.980 naar de tweede plek wist te roeien (de hegemonie van Groot-Brittannië blijft een dingetje in roeien).*
Ik heb de Hollandse boot als oud-stuur gierend naar de finish gebruld; de Feyenoord-tranen amper opgedroogd. En daarna realiseerde ik me ineens hoe knap het wel niet is dat het kleine Excelsior gehaktballen wist te draaien van hun grote brulbroer.
Want beste mensen, zo rolt een allemansvriendje.
* Op de World Rowing Cup I in Belgrado, behaalde het Nederlandse roeiteam de 2e plek met in totaal acht medailles, waarvan drie goud.
