Ein-de-lijk. Na een stuk of vijftig keer naar Bali te zijn geweest, en dan nét niet op het accurate Balinese fissaschema, ga ik Nyepi, het Balinese nieuwjaar, meemaken. Tijdens Nyepi worden de boze geesten volgens de Balinese mythologie volgens de Balinese kalender 24 uur intens gefopt. Door het openbare leven volledig dicht te gooien (o.a. het lamleggen van het vliegverkeer). Door binnen te blijven en de lichten uit te laten en geen vuurtjes te stoken. Op deze manier vliegen de nasty demons zo het eiland over en voorbij omdat Bali dan ‘onzichtbaar’ is. De dag ervoor is het juist bal, dan wordt er enorm veel lawaai gemaakt en zijn er carnavalachtige parades van metershoge papiermaché poppen in de vorm van superenge demonen die dwars door de Balinese dorpen zwieren.
Nichtje Nonna en ik maken het mee. Op het centrale kruispunt bij Ubud Palace en Monkey forestroad proberen we een frontrow seat te regelen. Wat niet helemaal lukt want het is festivaldruk. Maar ergens halverwege, en strategisch bij een driepoot waar vier lampen aan hangen, hebben we redelijk zicht (lees: ik moet daarvoor een paar keer ellenbogen en op mijn balletspitzen staan die ik niet heb). Het is een hypnotiserend schouwspel die Ogoh-Ogoh-parade zoals het officieel heet. Er klinkt ritmische gamelan, je ruikt wierook, je ogen prikken van de rookkanonnen en je ziet sierlijke danseressen die complete delen uit het Hindoe-epos, de Mahabarata, naspelen. Met als show ponies de Ogoh-Ogoh’s. De megagrote poppen, gemonteerd op bamboe draagschilden, getild door twintig tot dertig coole boys uit omliggende dorpen op Vans en New Balances. Maanden hebben ze aan deze units gewerkt, vergelijkbaar met die Hollandsche carnavalpraalwagens waar hele fanfaregezelschappen wekenlang aan zitten te klussen.
Het lekkere mystieke sfeertje bij Ubud Palace ging op gegeven moment wel beetje stuk tho omdat een superblije Koreaan links van mij aan mijn nichtje ongevraagd en vooral onaangekondings, het hele Wikipedia-verhaal achter Nyepi en Ogoh-Ogoh ging uitleggen. Praten Koreaanse toeristen altijd heel hard tijdens intens bijzondere momenten zoals Balinees nieuwjaar? Deze Jackie Chan made in Korea iig wel. Korea-orakel vroeg of ik ook interesse had voor zijn TEDtalk maar ik rolde al de hele tijd met de eyes, dus taaide hij op gegeven moment wel af.
Anyway, na afloop van de magische parade en onder luid applaus vulden de omliggende straatjes zich rond 23u snel weer met het paradepubliek die op zoek ging naar voedsel. Locals, toeristen onder wie de gebruikelijke jaarclubs en Coachellameisjes met poepbruine-blote-rug-jurkjes, nichtje en ik. Als de usual kuddediertjes slenterden we gemuttlich door de straten, trappend op verdwaalde bekertjes en resten Ogoh-materiaal. We aten nasi campur, dronken papayajuices en Bintang en kwamen onderweg nog een megachille ijssalon tegen met lemon merengue en cheesecake-ijs straight from heaven. Het leek wel Koningsdag. Maar dan zonder Max en Willie op Luckytv.
