Zaterdagmiddag 12 uur, H&M badpakje is aan en het is weer tijd om chloorwaterlucht te snuiven. Ik heb inmiddels op verschillende dagen gezwommen en ik begin gezichten te herkennen. Gezichten die ik regelmatig tegenkom in de langzame baan. Uiteraard heb ik aan de leden van dit illustere groepje namen gegeven. ‘De kale’, een krasse kleine zestiger, een beetje chubby. De Bollyman, een Hindoestaanse gast die gezien zijn leeftijd de Spelen nooit meer gaat halen, maar wel ongeveer dezelfde ambities heeft gezien zijn zwemdrift. Mooi om te zien. Er zwemmen ook een paar vrouwen op leeftijd; sommige diepgerimpeld, sommige met overgewicht. Maar zwemmen zullen ze. Ontspannen een paar baantjes, en als het hart het niet meer trekt, dan schuifelen ze even door naar het kinderbadje met bubbels voor de rust. Ik vergeet bijna ‘Marco de stamgast’. Een veertiger met een buikje die iedereen vrolijk gedag zegt en zo ongeveer iedereen voorrang geeft bij de bochten. Hij is zo sociaal dat hij tijdens het zwemmen achterom kijkt, even checken of het met iedereen wel goed gaat. Hij roept/vraagt dan ook gewoon dingen. Dit soms tot irritatie van de rest. Geniaal.
Ik zie deze zaterdag een nieuw iemand aan de rand van het zwembad. Een badmutsmeisje met grote mediterraanse ogen. Ze kijkt gespannen en uitgelaten tegelijk. Gefocust inspecteert ze het water en de zwemgasten die onverbetelijk hun baantjes afvinken. Ik zie dat ze op het moment wacht dat ze ‘in kan springen’, net als bij touwtjespringen. Ze stift op gegeven moment moedig in en nadert mij aan de overkant. ‘Gaat u maar voor hoor’ roept ze bijna buiten adem. ‘Zwem je hier vaker?’ vraag ik. ‘Nou, ik heb net hiervoor zwemles gehad dus ik ga nog even door. Ik kon vroeger wel zwemmen maar heb het al heel lang niet gedaan, vandaar.’ Er klinkt veni vidi vici in haar stem door en ik geef haar een vet compliment daarvoor. ‘Dankje’ klinkt het dankbaar en blij. En hup daar gaat ze.
In de snelle baan hangt een even zo snelle boy aan de rand van het water. De snelle boy is gok ik een mid-twintiger met een gemixte achtergrond. Nederlands-Surinaams denk ik. Het levert hem in elk geval een Memphis Depay-uiterlijk en features op, maar dan zonder tats. Hij draagt een zwarte zwembroek tot de knie met daaronder een opzettelijk zichtbare Calvin Klein-dupe onderbroek. Met de wetenschap dat ie knappie is, flirt en grapt hij gul met twee vriendinnen die daar ook in het hoekje van de snelle baan chillen. Een van die chicks is – surprise surprise- een Kylie Jenner lookalike. Haar valse wimpies spot je van een kilometer afstand, zo nep. En verder lijkt ze eigenlijk helemaal niet op Kylie want ze ontbeert de dikke lippen, boobs en billen. Haar vriendin is een struise Rotterdamse; en is in het bezit van wat in de modewereld van nu in is, namelijk curvy rondingen. Ze zwemmen wat, chillen wat en maken grapjes over de rode hartvormige ballonnen en Valentijnsposters die overal in het zwembad zijn opgehangen door het management. Als de dames richting minibubbelbad vertrekken, zegt nep-Kylie tegen Depay: ‘kom je niet gezellig bubbelen dan?’ Het klonk serieus als openingszin van een sluwe verleidster uit Temptation Island.
Het is tien over half een en ik heb toch zeker een paar keer in de file gestaan dan wel een paar inhaalmanoeuvres moeten uithalen in deze langzame baan. Het chloor prikt intussen in mijn neus, het is tijd om te gaan. Tot de volgende keer Kale, Bollyman, Kylie en Memphis!
Waar zit dit zwembad vol paradijsvogels dan. Nou, hiero.
