Het is that time of the year again. Allerlei verkiezingen komen eraan en regeringsleiders staan weer lekker in de mediaspotlights heen en weer te paraderen. Niet omdat ze het betreffende land of stad zo kundig bij elkaar houden (of juist helemaal niet), maar omdat ze zo lekker knus ‘dicht bij het volk staan’ en zo superintens doodgewoon zijn gebleven. De zittende populaire president van Indonesië, Jokowi, heeft bijvoorbeeld een complete fanbase van duizenden aanhangers. Hij schijnt een van de eerste Indonesische presidenten te zijn die echt heel vaak bezoekjes pleegt aan de arme peoples in de kampung en desa’s. Mijn Facebook timeline knalt sowieso al weken uit elkaar van filmpjes waarin Jokowi wijken in het land bezoekt, zich door een haag van mobiele foons en gillende hoofddoekjes moet zien te rammen like a rock star next level. Dichter bij huis komen onze regeringsleiders uiteraard altijd in het nieuws met dat eeuwig uitgekauwde fietsthema. Hoe bestaat het toch dat deze bewindspersonen met loodzware landsverantwoordelijkheid, weer en wind battelen, miljoenen aan waterschade aan hun verregende maatpak riskeren omdat ze gewoon op de fiets naar het Haagse parlement rijden. Huh? Niet in een zwaargepantserde Audi A8, hoedan? Nee, dan mijn eigen Rotterdamse burgemeester Appie Aboutaleb die al tien jaar king of the hill is van de brutaalste stad van NL. Overal hangt die gast rond. Van de rauwe Tarwewijk tot Noord, van berucht Delfshaven tot aan uptown Kralingen. En wat zijn Jokowi, Rutte, Abou en consorten ondanks het hoge piefengehalte, lekker gewoon gebleven hè. Ja klopt. En poepen op de wc doen ze ook allemaal. Waarmee ik wil zeggen dat peoples met bepaalde aanzien en functie die vaak het label ‘maar ze zijn zo gewoon gebleven’ op hun voorhoofden geplakt krijgen, inderdaad ook maar gewoon mens zijn.
Ik moet bij dit soort dingen vaak aan mijn vader denken. Hij is mijn supergrote voorbeeld. Als voorzitter van de veteranen van de provincie Noord-Sulawesi zag en sprak pa veel hoogwaardigheidsbekleders, ministers, generaals, belangrijkbelangrijkmensen, jeweettog. Tel daarbij zijn sociaalmaatschappelijke rol op in de stad waar hij woonde, voor onze familie, voor de kerkgemeenschap en de buurt. In al deze gewichtige en respectabele rollen bleef pa, inderdaad U komt er al lekker in, verschrikkelijk ‘gewoon’. Elke zaterdagochtend wandelde hij op zijn dooie gemakkie in t-shirt en celana kolor (korte broek) naar de markt voor verse vis en groenten. En lulde hij vervolgens zijn hele ochtend vol, gezellie samen met de marktlui en bekenden uit het dorp. Met exact dezelfde jovialiteit als waarmee hij met een willekeurige generaal sprak. Pa had sowieso de gave om met werkelijk íedereen te praten. Of die persoon nou twintig militaire ordes op zijn jasje had hangen of dat het een straatarme satéverkoper was. Voor iedereen had pa een bemoedigend woord, een verhaal (over voetbal) en meestal ook een dijk van een mopje over. Pa maakte geen onderscheid in rangen of standen. Want pa zag altijd de mens voor zich. Voor dorpsgenoten die het moeilijk hadden bad hij en vertelde hij opbeurende verhalen. Verwaande pipo’s met stropdas won pa altijd voor zich met zijn charme en met behulp van een geintje. Pa kon de sfeer opwarmen en ontdooien at the same time. Meesterlijk.
Ik dank God op my bare knees dat ik deze eigenschap van pa heb geërfd. Mijn karakter volgt hem hierin als twee druppels watert. En dan vooral bij de underdog in de samenleving. Bij bijna alle bedrijven waar ik heb gewerkt was ik altijd beste vriendjes met de afdelingssecretaresse. Waar andere collega’s alleen langs kwamen wanneer strikt noodzakelijk (‘heb je die afspraak al ingeboekt?’, ‘oh en waar liggen de pennen ook alweer?’), vroeg ik altijd naar andere dingen zoals hobbies en het gezin. Of ik maakte grapjes over de luidruchtige en totaal nutteloze papierversnipperaar die standaard bij het secretariaat stond weg te roesten. Maar het gaat me vooral om dit: ik heb respect voor elke managementassistente die als een vliegende keep al die stinkende kantoorafdelingen bij elkaar zit te houden. Hij of zij is niet alleen een vergaarbak van post-its en enveloppen, ben je helemaal gek geworden. Het zijn ook gewoon mensen. Net als Jokowi, Rutte en Abou. Met je paperclipvraag. Dat geldt ook voor onze schoonmaakster, de dame achter de balie bij mijn sportschool en de schoonmakers die de treinprullenbakken legen. Ze vallen nog net niet uit het treinstel als ik hun een ‘fijne werkdag!’ wens als ik de trein uitstap. Wat een armoede denk ik dan. Dat veel treinreizigers zich blijkbaar te goed voelen om maar één simpele zin uit hun mond te produceren. Die ene zin waarmee je een kneiterhardwerkende bevolkingslaag de dag van hun leven kunt bezorgen. Het gevoel geven dat ze gewaardeerd worden. Geldt ook voor de bouwvakker die laatst de gasleidingen voor het huis aan het fiksen was en in onze keukens de gasfornuizen dubbel moest checken. Glimmend van trots vertelde hij over zijn eigen aannemersbedrijf dat hij samen met zijn vader met bloedzweettranen uit de grond had gestampt. Dat verhaal kon hij bij mij kwijt, gewoon, omdat ik hem een vraag stelde. Uit interesse. Uit nieuwsgierigheid. Het is echt niet zo moeilijk hoor mensen. Gewoon een beetje lief zijn voor elkaar. Wees onbevreesd en kijk door maskers, directeurenpraat, brallende pipo’s met stropdas en bescheiden harde werkers heen. De premier zit op de wc, net zoals jij en ik. Net zoals de peoples die de (openbare) toiletten schoonmaken waar jij, ik zij en jullie op zitten. Ook die verdienen een ‘fijne werkdag!’ en een ‘goedenavond’. En misschien nog wel een tikkie meer van je aandacht, een bemoedigend schouderklopje als de situatie dat toelaat. Ja, we zijn allemaal mopperende belastingbetalers, alles kost duur, het Hollandse weer sucks, we zijn druk en janken hard als de kantoorpennen op zijn (bij wijze van, bij wijze van). Maar aandacht voor de ander hebben en houden, jezelf niet beter, maar ook beslist niet minder voelen dan je medemens, kost niets in deze maatschappij. Het kost je hooguit het kweken van meer
B.E.W.U.S.T.Z.I.J.N. Niet opzoeken in een woordenboek. Gewoon doen. Lobi, joe!
