2022 was oprecht een matig blogjaar constateert het Aapje. Veelbelovend in de announcements “Vanaf nu blog ik weer elke maandag’ naar weinigbelovend naarmate het jaar opschoof naar december. Mijn laatse blog dateerde van 7 november ’22 bruuhhh.
What happened. Nou, achter de schermen eigenlijk best een boel. Ik heb weer een paar keer gehost voor de allertofste culturele hotspot in Rotterdam West; de Leeszaal. En ik heb meegewerkt aan een super highbrow schrijfproject dat werd gefinancierd door de KB en Universiteit Utrecht. Verder kreeg ik tot mijn eigen shock and amaze een contract voor onbepaalde tijd bij mijn corporate werkgevert. Hoewel het werk zelluf natuurlijk de grootste voldoening moet zijn, is het ook heel fijn dat iemand (je werk) je back heeft wanneer de economie en maatschappij een van de grootste aftakelprocessen aan het ondergaan is aller tijden ever (lees: corona, Oekraïne en energieprijzen). Maar waarom dáárover niet boeiend over bloggen dan.
Ja weet ik veel. Iedereen heeft het er toch over. Het is de talk of the day. Ik had blijkbaar zelf niet de behoefte om daar weer een duitje in het zakje te droppen. Want er gebeurden genoeg andere dingen in monkeylife. Zo belandde mijn allerliefste boyfriend in de hospital en werkt hij momenteel aan zijn herstel. En om te bewijzen dat hij fysiek met de dag aansterkt zijn we in september vorig jaar naar Mexico City afgereisd. Waar we per dag bijna 10 kilometer lopend deze inmense stad hebben onderzocht en ontdekt. Het was vooraf bedacht en achteraf bevestigd, het grootste cadeau aan onszelf. Na twee magere en vakantieloze lockdownjaren gunden wij onszelf een big getaway naar het land van de burrito’s en top notch mezcal. Het was heerlijk en we hebben genoten. Maar in plaats van een stuk of tien wervelende blogs over ons vacay-avontuur verzandde ik in een najaarsjetlag van drie weken. Bruhh again en alweer geen blog.
En, hoe is het toch mogelijk na dit Netflix en Disney +-rijke jaar dat ik er niet spontaan vier blog-aria’s aan heb gewijd?? She Hulk, Dare Devil, Luke Cage, The Punisher, Andor, Wakanda Forever en zal ik nog even doorgaan? Ik heb inmiddels niveau 4 van Marvelnerdyness bereikt en nog steeds geen blog erover? Ja misschien eentje. Maar ik had meer massaproductie van mezelf verwacht hoor. Of anders had ik ook kunnen gaan bloggen over series waar ik alles over heb gehoord maar geen cent kijkaandacht aan heb besteed. Ik noem een the Crown en hoe heet dat vervolg op Game of Thrones ook alweer. Daarentegen heb ik wel 1000% aandacht gegeven aan de spill the juice-accounts op de Grams. Ik volg met volle overtuiging the Juice channel, Marwa Juice en Life of Yvonne. Echt, ik vind juice als ketchup to my fries. Je kunt niet zonder. Alhoewel ik persoonlijk wel mijn tax bereikt heb wat betreft de Hazes family.
Op shopgebied was er eigenlijk ook voldoende gaande om over te bloggen. Bijvoorbeeld over het feit dat ik qua sneakeraanschaf vet ver over mijn koopgrenzen ben heen gegaan. Uit mijn hoofd kom ik toch op een stuk of acht nieuwe paartjes. En dat vind ik veel voor iemand die geen acht extra sneakers nodig heeft om überhaupt stappen buiten de deur te zetten. Laat staan 1 extra paar. Ik heb genoeg. Maja. Dan moeten ze ook niet hét schoentjes-event, Sneakerness Rotterdam, op mijn birthday organiseron. Ook heftig en waar gebeurd: in de maanden november en december kocht ik ontzettend veel fast fashion. Soms heb ik van die periodes. Dat ik me toch weer laat omlullen door trends die ik spot op de Grams. And all happened in de laatste maanden van ’22. Totdat ik ergens in december bij een sustainable event was, georganiseerd door mijn werkgever PwC. En waar ik voor het eerst kennis maakte met de spreker van de avond: Marieke Eyskoot. Speciaal voor haar zet ik een hyperlink onder haar naam. Zodat jullie kennis kunnen maken met deze meestervertelleres over waarom wij als peoples echt minder goed zouden moeten gaan op fast fashion. Hoe zij vertelt dat mensen in India voor een skeer loontje jouw zoveelste trui in elkaar zetten is echt mind blowing.
Sindsdien ben ik serieus meer bewust van wat ik allemaal aanschaf. Hier had ik mooi over kunnen bloggen toch? Of over het feit dat ik ook best sustainable ben in my own way. Door elk jaar kleine kerstkadopakketjes te maken van spullen die ik weg wilde doen maar nog goed zijn. En die dan mooi te verpakken en op weggeefhoeken op Facebook te zetten. Ik had de mooiste blogs kunnen schrijven over de mensen die die pakketjes kwamen ophalen: bijstandsmoeders die zo dankbaar zijn met kleine dingen. Een man die onder bewindvoering zat maar die graag iemand anders blij wilde maken met mijn kleine presents. Je moet een hart van obsidian hebben als dit je niet raakt. En toch blogde ik er niet uitgebreid over.
Of wacht. Ik zeg steeds waarom blog ik er dan niet over? Ik denk dat ik het toch wel heb gedaan nu, door er steeds een beetje over te vertellen. GOTCHA!! Heb ik dan toch een blog in het nieuwe jaar vol weten te lullen met de dingen van ‘22. In grote lijnen. Leuwk toch?
Tot volgende week!
