Het ingecalculeerde risico van sociale media, laten we het daar eens over hebben. Het liken van lifestyle- en entertainmentpagina’s op Facebook staat voor mij gelijk aan een front row seat bij freakshows. Een eindeloze catwalk vol narcistische outcasts, eenogig, driebenig, cum laude afgestudeerd aan Duindorp University. Een staalkaart aan mooie en afzichtelijke wezens. Gezegend met heel veel of ontstellend weinig hersencellen. Het is het ingecalculeerde risico als je zoals ik, nieuwsgierig bent naar wat deze lieden te melden hebben over hun geliefde wimpersepareerborstel en hun cihuahua-schoonheidsslaapje. Hoe je de perfecte billen traint zonder treurige quinoashakes adje te moeten trekken.
Zo heb ik een kleine twee weken in kat uit de boomstand naar beautyfilmpjes zitten koekeloeren met kurkuma in de hoofdrol. Juist. De exotische geelwortel die hoort bij de Oosterse kruideninventaris. Een kruid dat vooral aangaat zodra je het mixt met groenten, kip en kokosmelk. Maar beautybloggers en celebrities vallen in de categorie creatieve gekkies, en smeren eetbare dingen graag op hun pipse toetjes, putjes en pukkels. In dit geval kurkuma op de tandjes.
Nadat ik wat kurkuma-filmpjes had gezien ontdooide ik een beetje in mijn weerstand. Ondanks, of misschien wel dankzij de foto’s en filmpjes met het klungelige proces van voor-na. ‘hello lieve volgers, doop je tandenborstel lekker royaal in de kurkuma. Pas wel op met je designurrr-outfit want geelwortel gaat er niet meer uit. Poets gewoon naakt zou ik zeggen. Anyway, zet je Paul Frank-tandenborstel loodrecht op je gebitje en poets goed, spoelen maar en tadaaaa!’ Waarop de beautyblogger een rij witte tanden onthult, niet normaal. U leest het goed: geelwortel maakt alles genadeloos geel tot in den eeuwigheid. Behalve als U het op Uw gebit smeert. Een godswonder. Nog niet overtuigd? Check dit.
En zo poets ik al ruim twee weken vrijwillig en braaf mijn tandjes om de twee dagen met een tandenborstel gedoopt in het Lourdespoeder van het Verre Oosten. Alsof een backpacker per ongeluk een Indiase holbewoner heeft doorgeslikt, qua mondgevoel. Daarom poets ik met ingehouden adem braaf twee minuten lang. Spoel daarna m’n kerriegele spuug met een teug water gelijk door de gootsteen en rond het malle ritueel af met een extra poetsbeurt. Dit keer met geciviliseerde tandpasta.
Sindsdien lach ik een stuk zelfverzekerder en naar ik meen, ook een stuk harder. Want wit zo die gaat. Kurkuma is da bom. Het potje heeft inmiddels een prominente plek veroverd tussen mijn Chloé en Roberto Cavalli parfumflesjes. Detoneert enorm maar hee, it work work work work works.
Maar zoals met alles, vallen hypes enorm snel in de categorie ‘zooo 2015’. Kurkuma wordt momenteel rap ingehaald door de 100 lagen make up-hype. Eindeloze Youtubes met chicks die honderd verschillende lagen lipstick opdoen. Of honderd lagen foundation. En dan kirrend een uur lang de lagen er af proberen te halen. Krijg je van die lagen straktrekkende make-up dan ook een beter zelfbeeld waardoor, bijvoorbeeld, labiele bloedonzekere types wat beter integreren in deze lastige maatschappij? Neen, natuurlijk dienen die plamuursessies geen enkel maatschappelijk doel. Het dient sowieso helemaal niets. Ja, het is voer voor sociologen warum wij vrouwen elke ochtend ons gezicht met 100% dedicatie en zichtbaar plezier, vol zitten te aquarellen. Maar die 100 lagen-make up-hype is me er eentje hoor. Het geeft in elk geval wel een nieuwe dimensie aan hedonisme op sociale media. En dan nog, Serieus, het resultaat is voor niemand opwindend. Of misschien eigenlijk wel: voor een foundationfetisjist.
En zo laat ik mij regelmatig geselen op Facebook met allerlei brekend nieuws over droogshampoo die je kaal maakt, over in bronwater geweekte bakpoeder voor je oksels, over welke celebtattoo je èchwel moet hebben (en die twee maanden later wordt uitgejoeld vanwege de randomness ervan), over buikvet dat (ondanks je twintig-dagen retraite slabladeren mindful kauwen) lekker blijft zitten waar die zit, over je bloedgroep die niet deugt mits je de juiste meloensoort wegtijgert. Het is allemaal zo heerlijk niksig en extreem lachwekkend.
En toch, als ik in die gigantische bak met beauty- en foodbraaksel een parel vind (zoals, ja ja kurkuma), dan weet je dat je best een standbeeld voor oma kunt kleien (want die wist het ten slotte all along). En, dat het oude adagium ‘Wie mooi wilt zijn moet Zuckerberg eten’ gewoon de straalbezopen waarheid is.
