Na ruim vijf maanden op bananensabbatical, pakt deze aap eindelijk de draad weer op. Je zou denken: na zo’n belachelijk lange snooze kom je met een belachelijk grote scoop. Of op zijn minst een story to remember. Dat klopt, scoops genoeg. Maar ik begin gewoon rustig aan. Met een onderwerpje waar we toch al meer dan driekwart jaar in zitten. Namelijk hoe ga jij op Corona. Dit keer een lekker kneuterig knus stukje over verzorgingsproducten. Maar wel vol apenstreken natulek.
Al dagen, weken en maanden zwemmen we rond in dit ellendige pandemiesoepje. Je moet echt oppassen dat je geen droef kamerplantje wordt in je eigen osso. Dusss dacht ik: ik organiseer even een mini-spamoment. Jeweet zelf: royaal insmeren met body crème, gezichtje laten shinen met een hydraterende spray, heerlijk.
Anyway we moeten door. Want jullie zijn vast prangend benieuwd naar het volgende niet-politieke maar wél boeiende vraagstuk: Hoe goed/hoe slecht ging ik dan op dit lockin poppin spa-arrangement? Ik zal het jullie precies en haarfijn vertellen, met product placement alles.
- Ik smeerde body crème van Biocura van de Aldi. Het spul zit in een royale pot, verrijkt met vitamine E, bijenwas en jojoba-olie voor de droge huid.
Expectations: om te beginnen verwachtte ik enorm veel van dit Aldi-product. Want zoals bekend in de beautywereld, zijn veel cheap ass supermarkthuismerkdingen vaak triple A-kwaliteit. En soms nog beter dan de meeste A-merken. En Aldi is Duits. Dus ik heb body crème gekocht met Audikwaliteit. Hier moet ik wel een goed gehydrateerde, kwalitatief snel optrekkende huid van krijgen toch.
De werkelijkheid: Biocura body crème sucks big time. Ik smeerde het uit en ik leek wel de best geplamuurde versie van mezelf wtf. Ik sloeg helemaal wit uit op armen en benen. Het spul trok niet op – als we dan toch in automobiele termen blijven- maar trok gewoon totaal niet in. Ja, driehonderd uur later, als ik al een hele dag voor jan lul had gelopen met witte plekken op mijn body. Niet goed voor mijn ijdelheid en ook niet voor mijn humeur. Je kunt met deze Biocura wel goed gaatjes dichtplamuren. Maar noem het dan geen body krem. - De face make up hydratation spray van de Etos. Expectations: Je hoort er, net zoals bij het spuitmondje van een bus haarlak of grafitti, met soepele bewegingen je haar of de muren van de buren mee te kunnen vernevelen. Dit Etos-apparaat had precies dezelfde taak. Maar dan voor een dewy gezicht. Waarbij het lijkt alsof je net uit een sexy hoosbui bent gestapt maar je wel wordt geweigerd bij elke club omdat je eruit ziet alsof je een pallet cocaïne hebt opgegeten. Waar het om gaat: het pompje van dit Etos-apparaat werkt niet aka je moet er eerst met een baksteen op slaan voordat er iets uitkomt. Fakking irritant. Want uiteindelijk ben je met twee handen bezig dat kaolo stroeve pompje omlaag te duwen. Maar waar spuit je heen dan. Precies. Overal heen, behalve naar je gezicht. Waar-de-loos apparaat.
- Wattenschijfjes van de Dirk van den Broek.
Ahww. Want wat kan er mis gaan met een pakje aaibare, zachte fluffy stukjes katoen. Ik vertel het je: er is een of andere sadistische wattenschijfontwerper in het beautyteam van de Dirk geïnfiltreerd. Dát is er aan de hand. De randjes van deze wattenschijfapparaten zijn beetje scherp. Dus bij elke veeg langs me gezicht denk ik dat een of andere psychopaat scheermesjes tijdens het lopende bandwerk tussen de wattenschijfjes heeft zitten breien. Ongelofelijk.
Moraal van dit verhaal: dure beautydingen kopen is niet altijd de beste optie voor je budget. Ook al zeggen de slick voice overs van Dolce & Gabbana en Gucci-commercials otherwise. Aan de andere kant: goedkoop gefabriceerde spullen zijn meestal lief voor je Björn Borg klittenbandportemennee. True that. Maar blijkbaar zitten daar dus ook zwaar onderbetaalde beautyontwerpers en gezichtsspecialisten tussen. Die het dan weer afreageren op half geassembleerde potten gezichtsolie en sprays voor de consument.
Het Aapje heeft U gewaarschuwd. Kom niet janken achteraf.
