Ik maak even een diepe buiging voor hipster Amsterdams (!) brillenmerk Ace&Tate. Omdat het ontstaansverhaal van Ace&Tate mooi is in al haar eenvoud. De oprichter, Mark de Lange ergerde zich namelijk kapot aan de manier waarop de gemiddelde (slechtziende) Nederlander aan z’n lunettes komt.
De metingen en eindeloze brildoorpassessies tot daar aan toe. Maar dan komen de supplementen op de bril. Ontspiegelde glazen, krasvrij, ultradun, multifocaal, sterkte, cylinder. Allemaal extra extra. En al die extra’s is alsof knaagdieren aan uw creditcard knabbelen. Voor je het weet is het opperdepop. Voor alle extra afwijkingen en leuke dingen bij of op je bril moet je namelijk harde doekoes neertellen. Ai. En dat vond de Lange te belachelijk voor woorden. En ik ook. Daarnaast heeft de Lange nog een ander geniaal argument: warum heb je wel budgetproof schoenen en accessoires maar als je een leuke bril wil, hoe dan? Eerst een bank beroven? Daarom.
Ace&Tate voelde die irritatie feilloos aan en lanceerde een winning collectie monturen in verfijnd Italiaans acetaat (daar komt ook de naam Ace & Tate vandaan. Briljant niet?!). En het allerbelangrijkste: of je nu brilsterkte jampot hebt of gewoon een kek fashionable frame op je neus wil, de prijs is fixed. Hoe nice! Voor mensen die nu kotsbakje pakken vanwege dit verkapte promo-blog: rustig aan. Dit is écht geen gesponsorde blog. Ik ben gewoon een enthousiaste brilsmurf. En fan van aanstekelijke goed doordachte marketingconcepten. That’s it.
Lenzen heb ik trouwens ook gehad. Ontelbaar veel. Vooral, daar is ie weer, in mijn studententijd. Met enige regelmaat in de gootsteen doorgespoeld, tegelijkertijd met mijn kater. Echt superefficient hangoveren noem ik dat.
Één keer na een harde nacht doorhalen inclusief pizza funghi als ontbijt, vond ik de volgende dag twee champignonstukjes in mijn lenzenbakje. Waar m’n lenzen dan waren? Ja uhm weet ik veel, opgegeten?
Anyway. Had ook een keer groene lenzen. Vond ik tof en sexy-ish. En daar ging het op gegeven moment mis mee. Blijkbaar lagen ze te lang in het lenzenbakje. Met als gevolg blurry eye sight toen ik ze in had en bijna tegen een lantaarnpaal fietste. Weg sexy oogopslag, hallo geschrokken Bambi-blik. Daarna ging het snel: billenkoek van de oogarts, lenzen door de plee gespoeld en bril besteld. Want niet zozeer de lenzen maar droog hoornvlies waren de nasty bitches. Aha, vandaar die rode oogjes altijd. Een contactlens sluit dan als het ware het al droge hoornvlies af. Niet zo handig dus. En gevaarlijk vooral.
Inmiddels draag ik brillen zoals ik m’n sneakers draag. Veel afwisseling, on fleek gematched met mijn outfit. Dus ja, ik heb veel brillen. En nu is daar sinds m’n laatste verjaardag Bryce (want alle brillen heten Bryce, Nina, Hudson, etc). Knappie bril Bryce die ik in een soort speeddate thuis uittestte. En ook dat thuispassen is dus zo’n briljant servicedingetje van A&T.
Die koosnaampjes bij alle monturen maakt ook nog eens dat je er een heel lekker verhaal van kunt bakken. Want ik kan dus zeggen dat ik Dylan, Hudson en George heb weggeswiped. Vervolgens Bryce heb gespot, hem thuis heb verleid, getest en met hem voor de spiegel heb staan shinen. En ook gewoon keihard aan de polygamie, want George heb ik namelijk ook nog achter de hand. Als m’n back up datecrush. En, ssst! Bryce is een beetje jaloers. So you know.