Afgunst. Ik ken het niet. Ik ben gewoon geen afgunstig persoon. Ik gun mensen van alles. De liefde, lekker eten, leuk werk, snoepreisjes, een paaldansdiploma, bananenschuimpjes, een miljoen, een gezond hart. Nah ok. Sommige mensen gun ik een vrije val in een bak met kakkerlakken. Maar dát geldt alleen voor heel nare mensen.
Ik ben niet afgunstig. En omdat ik dat niet ben, valt het des te meer op hoeveel mensen dat wél zijn. Het als hobby beschouwen. Zoals laatst, toen ik met tien andere werkmurwe forenzen in de Hall of Sardines stond van de Sprinter Holendrecht-Rotterdam CS. En uitgerekend op deze uitdagende twintig vierkante centimeters sloeg een heftige allergieuitbraak toe. Waardoor ik mijn poezelige neus onmiddelijk moest snuiten met een papieren zakdoekje. Even voor het beeld: mijn nagels waren op dat moment laguneblauw gelakt. Een nogal opvallend contrast in combinatie met mijn maagdelijk witte zakdoekje.
Ok. Ik hoor u denken: ‘waar wil deze op cliffhangerbeluste blogger heen?’. Ik ga het u nu vertellen. Op het moment van snuiten voelde ik opeens een priemende blik van de chick waarmee ik de middenpaal in de Hall of Sardines moest delen (lees: handen aan de paal, om in geval van botsing, niet meteen door drie coupé’s tegelijk te vliegen. En vooral om niemand eraan te helpen herinneren dat dwergwerpen ooit een serieus dingetje was op televisie). Dus, haar priemende blik, haar ogen vol afgunst. Wat ook niet hielp: de chick toornde minstens 38 cm boven mij uit. Dus haar ogen puilden niet alleen uit van afgunst, maar ze keek ook nog eens néér. Haar moeder zou echt heel trots op haar zijn geweest (not).
Ik dubbelcheckte na mijn snuitsessie voor de zekerheid haar gemoedstoestand, en keek ik haar op mijn beurt quasinonchalant aan. Zoals alleen katten zo niet-geboeid naar je kunnen loeren. Op dat moment trok ze met haar overbite haar linkerhandschoen uit, en gleed ze heel demonstratief met die hand door heur haar. Alsof ze een weggewaaide lok wilde terugzetten. Maar er viel niets te corrigeren. Haar kapsel stond namelijk compleet stijf van de haarlak, waardoor er een helling van 0,1 graden was ontstaan van kruin tot schouder. Geen speld tussen te krijgen. Ja, een longboard, die wel. Maar die superoverbodige hand was nu juist het antwoord op haar afgunst. Die was namelijk voorzien van de meest vilein gelakte Cruella de Ville-gelnagels ever seen. Bloedrood, glanzend, puntig en lang. Aha. Deze chick wilde dus even laten zien wie hier de onbetwiste nagelkoningin van de Hall of Sardines was, hahaha.
En zo keek ik ook. Triomfantelijk en geamuseerd keek ik naar haar op, in het felle licht van de Sprinter TL-bakken. Met mijn zelfingenomen bekkie (ik ben inderdaad niet afgunstig maar soms wel uhm zelfingenomen? Nee ook niet, maar is even leuk voor het beeld nu), liep ik soepel langs haar afgunstige aura heen. Met opzet tikte ik nog even heel parmantig mijn neusje aan met mijn gruwelijkgoedgelakte nagels, en daarna wandelde ik de trein uit op Rotterdam CS. Ik geloof dat naast afgunst, totale geshockeerdheid haar ten deel was gevallen. Don’t envy people, just don’t. Er is al genoeg lelijks op de wereld. Kies zoals gezegd gewoon een fijne hobby. Ga breien, ga koken voor vluchtelingen, ga voor het Guiness Book of Records nagellakflesjes stapelen. But don’t envy.
