Crap. Ben voor de bijl gegaan. Voor Glynit. Gly wut? Ja precies wat is dat. Is het het nieuwste hype beautyproduct van Gwyneth Paltrow? Of is het een Finse glow in the dark-fashion neckless? Allemaal nee. Wat het wel is: een Amsterdams vegan tassenmerk dat eigenlijk heel slim meelift op de overgehypete handtasjes van Patrizia Pepe en Balenciaga. Maar dan zonder animal cruelties aka vegan. Nou ben ik niet per se gevoelig voor vegan. Het blijft toch gekunstelde neppe shit. En kunstleer sucks want lang niet zo soepeltjes als echt leer. Vegan verdient van mij btw wel een paar bonuspunten. Omdat met de productie daarvan weer een hele provincie aan dierenleed bespaard is gebleven. Ja toch. En ik hoop gewoon dat de productietechnieken voor kunstleer steeds beter gaan worden. Zodat vegan ook van die smooth ass soepele heupjes krijgt net zoals haar leren counterparts.
Terug naar de tas van de Grams. Glynit is mij dus al een tijdje zwaar aan het stalken. Naast producten voor glanzend haar, de nieuwste it-earrings en de latest Nike Dunk colorways kwamen die tassen steeds voorbij in mijn stories, hoe hinderlijk. Ik vond de look&feel van die Glynis-apparaten in het begin een beetje heel erg seventies, ik schrok er gewoon van. Alsof je zo naar een verkleedfeestje zou gaan met die tas. Iew nee hoor. En toch he en toch. Op gegeven moment verving ik mijn side eye door een full attention eye, gericht op de colorways van Glynit. Die veel weg hebben van de kleuren die Balenciaga gebruikt voor de Le Cagole-serie. Op zich wel nice, maar deze tas was zo niet urgent voor mijn leven man. Met deze mindset heb ik Glynit een paar maanden goed weten te negeren.
Till the reverse shop psychology sinked in. Ik ga het uitleggen. Op zich ga ik best goed op de doodsimpele mantra “ik heb al veel tassen waarvan ik het bestaansrecht niet kan uitleggen. Dus heb ik niet nog eentje nodig die ik niet kan defenden.” Klinkt solide toch? Deze mantra gebruikte ik ook tegen Glynit de Stalker. Met medium veel succes. Alleen, het succes in dit soort situaties heeft een houdbaarheidsdatum. Want vervolgens zag ik naast de fijne colorways ook alle influencers die ik volg, pronken met Glynit lookalikes op de grams. En natuuuuuurlijk combineren deze instavrouwen het stalkertasje Glynit G. met de meest zieke outfits. Mijn hoofd krijgt dan accuut combinatiekorting: ‘ahh ja, zo gestyled staat dat tasje ook echt wel leuwk’, en: ‘Eyyy, die jas en jeans draag ik ook zo. Afgetopt met dat tasje is het echt wel af hoor.’ En zo raakte ik steeds een Instareel verder verwijderd van mijn verstandige mantra-attitude. Aka superdetermined om die Glynit opeens wél nodig te hebben in mijn leven. Well that escalated quickly. Recap: Ik ben een enorme meeloper wat dat betreft. Of je kunt ook zeggen dat ik gewoon altijd voldoende tijd nodig heb om mijn al geweldige stijl te laten wennen aan weer een nieuwe (insta)hype. Voor wat het waard is: it’s all good mensen, it’s all good.
