Thuiskomen in NL geeft weer een heel nieuwe dimensie aan het rouwproces. Ik dacht, hoe verder van het graf hoe lichter de last. Maar dat werd het niet. Ik negeerde in Indonesië overigens ook alle goedbedoelde mededelingen van vriendjes die me alvast sterkte wensten met rouwfase II eenmaal terug in NL. Negeren is het woord eigenlijk niet. Ik ging er gewoon vanuit dat ik na Indonesië klaar was met dit grote Frans Bernhard Bedankt-traject. Nederland was/is thuis. Een thuis met broodjes kaas en Appie-tassen vol hamsterveroveringen. Een thuis met de Hollandse slag en Vaderlandse vibe: orde, rust, regelmaat en regen. Heel veel regen. Ten slotte is thuis waar papa mij vrolijk toelacht vanachter een zilveren fotolijstje. Thuis is rouwvrije zone. Ondertussen klopt een Haags advocatenkantoor op de deur van firma Het Aapje. Ze willen nieuwe websites met nieuwe content.
Twee maanden rouwen in Indo moest genoeg zijn. Hoe naïef kon ik zijn. Naïef is het woord eigenlijk niet. Want ik had/heb gewoon geen idee hoe een rouwproject precies (door)werkt als je van locatie verandert. Alsof je heel krukkig een nieuwe roeiboot stuurt want slecht afgesteld roertje. Het enige wat ik kan sturen zijn mijn monkeyblogs. De blogs als huilkussens voor mezelf en voor iedereen die wil meehuilen. Maar doorrouwen in Nederland? Nope, niet echt ingecalculeerd. Dat resulteerde vorige week in hachelijke situations. Zoals bijna naar een remise rijden met de trein. Het uitvaartliedje, het inmiddels door mij vet geplugde Like I am gonna lose you van Meghan Trainor, de schuldige. Ik heb ‘m op mijn foon staan en draai het vaak en hard. Als soort shocktherapie. Elke regel uit dat liedje schiet pijnlijk raak maar desoriënteert ook enorm. In de trein wist ik daardoor – huilend- even niet meer waar ik was. Delft was ik in elk geval al voorbijgereden. Twee dagen daarna met Bevrijdingsdag, stond ik opnieuw met betraand bekkie op Rotterdam CS. Bevrijd, dronken, droef en verloren. Het keiharde feit dat papa niet meer leeft overvalt me op de meest onverwachte momenten. Als een sluwe sluipschutter. Eentje die verdomde goed in zijn vak is. Ik meld me via Facebook aan bij een paar netwerkevents. Ik zie interessante kansen voor Het Aapje.
Vorige week was ik bij een familieverjaardag waar de bakken afhaalchinees gezellig op tafel stonden. Ik schepte op alsof ik net van een begrafenis terugkwam. Beetje stil, brok in de keel. Al dat voedsel als confronterende reminiscenties aan de Tafel des Overvloeds in Tondano. Het droeve gevoel gemixt met de troostende, gezellige geur van eten vond ik tamelijk verwarrend. Ook al duurde die verwarring slechts een paar seconden. Maar vooral dit: wakker worden met de ontstellende ontdekking dat pa er niet meer is. Dan staat de sluipschutter gewoon naast me hoor. De bastaard. Ondertussen nestel ik me als een mak lammetje in de troostende, Nederlandse armen van familie, vriendjes en vriendinnetjes. Deleven gaat door mensen, deleven gaat door.
