Maar ik ben terugggggg. Man man man wat heb ik het bloggen gemist. Nou ja, ish niet helemaal waar want de afgelopen drie maanden was het Aapje letterlijk in de winter geslapen. Bij deze geef ik officieel The Ronas de schuld van mijn winterslaapje XL. Het ging zo: twee dagen na mijn verjaardag in oktober testte ik positief. Daarna was het fysiek drie tot vier weken hel op aarde. Gelukkig was ik tijdens mijn eigen virusbattle zo sympathiek om mijn Ronas-vibes, een week na besmetting, door te geven aan mijn vriend. Je weet toch, je gaat met elkaar door dikdun, test en traan, GGD en GVD.
En wat een bizar ziek-zijn avontuur was dat man. Meer dan vier weken lang hebben boyfriend en ik fleecedekentjes geknuffeld (lees: eronder gejankt van ellende) en de Noordzee aan Pickwick gezopen totdat we oprechte haatgevoelens kregen jegens theezakjes, de tering. Meer dan drie weken aan het paracetamolinfuus gezeten, emmertjes volgekotst, Sesamstraatpyama’s compleet uitgewoond en niets gegeten. En nee, gelukkig geen IC van binnen gezien, maar laat ik het zo zeggen: elke ervaring met Ronas is een persoonlijke en helaas ook voor een deel van de society een dodelijke geweest. Sommige mensen lopen na drie dagen fluitend osso uit en sommigen lijken na drie dagen corrie-19, op een vaatdoekje uit de tijd van Julius Caesar. Het is intens.
We zijn twee maanden verder en het gaat inmiddels goed met mij en mijn vriend. Al zit die laatste nog in een fysiotherapie-traject. En zijn we soms nog best moe na een dagje inspanning. Ook proef ik nog niet alle voedsel 100 %. Wokkels proef ik niet, kaas in pizza’s beter dan kaas op een broodje. Chocoladekoekjes proef ik goed maar losse chocola gek genoeg medium. Frustrerend voor zo’n Indonesische etensgenieter als ik. Over Indonesisch gesproken: alsof de Aziatische goden over me hebben gewaakt proef ik sate, sayur en kroepoek gelukkig 1000%.
We zijn nu twee maanden verder en we kunnen ons inmiddels weer druk maken over het kutweer in plaats van de struggle tegen hoofdpijn en epische hoestbuien. Ik hoest nog steeds, maar apparently loopt mijn Ronas-hoest over in de winterhooikoorts. Ja, you heard me. Hooikoorts heeft zichzelf geëvolueerd als aandoening die last heeft van de opwarming van de aarde. Gras- en boompollen die daardoor gewoon door de permafrost heen parasailen. Heb ik weer.
Maar other than that, we good. Wat wil je ook. We zijn Kampioen Fleecedeken 2021 én we zijn officieel toegetreden tot de groep Antibodies Super Humans (sorry, ik binge momenteel alle Marvel-films. Waardoor er allerlei nerdy begrippen in mijn brein blijven plakken. Ook een soort virus zeg maar). Maar hoe sta ik in het coronabeleid nu ik het zelf heb ervaren? Nou, als volgt: als een mother fucker opschieten met het opheffen van die idiote Coronapas! Want ik ben helemaal klaar met het stompzinnige beleid waar complete uni-onderzoeken tegenaan zijn gegooid die het tegendeel van het nut van 2G, mondkapjes en the like hebben bewezen. En dan heb ik het nog niet eens over de cultuur- horeca en nachtsector die als een soort MIT-professor de meest zinnige en naar oplossingzoekende dingen aan het kabinet blijft presenteren, maar nul wordt gehoord. Geloof me, als die stupide QR het raam uit is, inclusief dit beetje-jammerkabinet, dan hoor je mij nooit meer janken over het eventueel nooit meer kunnen proeven van een broodje kaas.
Hasta Luego!