Chauvinisme, het is overdreven vaderlandsliefde. En een woord dat niet echt in mijn Top 5 staat. Maar als eencellige mensen bommen gaan gooien op mijn twee landen, NL en Indonesië, dan ben ik Miss Chauvinistia herself. Inclusief superlange krabnagels en vuurspuwende ogen.
Ik werd donderdag 14 januari wakker met het nieuws dat Jakarta was lastiggevallen door een brute bomaanslag. Precies in het centrumdistrict waar m’n mama shopt, m’n little bro supervaak in de file staat en waar mijn stiefpapa langsrijdt naar z’n werk. Gelukkig zijn ze momenteel alledrie op Bali. Maar ze hadden er kúnnen zijn. Voordat we allemaal leeglopen over deze laffe Harry-daad, even wat duiding. Ik ben namelijk allergisch voor ramptoeristenreacties. Die social mediaposts ‘oh wat vreselijk, ik reed daar vijf jaar geleden ook langs in een taxi, nou gelukkig ben ik daar niet uitgestapt want het is toch best gevaarlijk als ik dat nou zie.’ Dit soort braakbalreacties, echt, I can’t even. En die truttige Pinterest-tegels ‘Pray for Jakarta’ vind ik ook mwah. Niet iedereen gelooft ergens in en iedereen moet zelf weten hoe ze over aanslagen denken, waar ook ter wereld. Je kunt ook een bloementekening met een krans van hartjes posten op je sociale mediawall. Lekker neutraal en ook dikke prima. Maar goed, ik ben nog steeds pissig op die aanslag en daarom is dit blog ook zo zuur. Laat deze aap maar even.
Waar het om gaat is dat ik vorige week donderdag een acute woede voelde. En onmacht omdat ik de plaats van delict kan uittekenen, ruiken en visualiseren. Het is overbekend terrein voor mij, het stuk downtown Jakarta tussen het VN-gebouw en Sarinah shopping mall bij de Thamrinstraat. Ik hoor jullie denken:’net zei je nog allergisch te zijn voor ramptoeries-comments’. Dat klopt nog steeds maar ík mag dit zeggen omdat het voor mij meer is dan een vakantiebestemming: deze stad, het land zit letterlijk in mijn dna. Mijn fakking land, waar mijn familie woont en waar ik vanuit moet kunnen gaan dat ze rustig hun rijsttafelboodschapjes kunnen doen, naar hun werk kunnen gaan, een rondje kunnen hardlopen bij het Senayan stadion daar vlakbij. Een onmachtig gevoel omdat Pray for Jakarta de lading niet dekt. Omdat een bloementekening niet groot genoeg kan zijn om mij en vooral de nabestaanden te troosten, te kalmeren.
Dus afgelopen donderdag was ik vooral belachelijk boos. En had ik zin om een rood-witte vlag uit het raam te hangen en keihard Indische liedjes te gaan zingen. Chauvinisme doet rare dingen met je. Ik voel me dan een soort pauw met drie verschillende kleuren; rood wit en blauw, afhankelijk van waar de shit aan is. Nederland of Indonesië. Nee, chauvinisme is alleen leuk met een WK als Oranje erin zit. Of als Miss Jakarta doordringt tot de Miss World finales. Het chauvinisme van donderdag deed pijn, echt heel veel pijn. En nu ga ik mijn familie bellen en zeggen dat ik enorm veel van ze houd. Want overdreven familieliefde, daar is nog nooit iemand heel lelijk van geworden. Klef hoogstens, nooit lelijk.