Ik zat afgelopen week bij een Rotterdamse hand- en polskliniek. Omdat ik het vermoeden heb dat mijn rechterduimpje compleet overstressed is door mijn dagelijkse 1000 % foon-activiteit. Ik kan bijvoorbeeld niet echt meer soepel in een mayonaisefles knijpon. Met een berg sippe ovenfriet op me bord als gevolg. Ahhwww. Maar ook gewoon blauwe plekkengevoel in duimgewricht. Echt superhinderlijk want duim is wel een dagelijks gebruiksapparaat snap jij snap ik.
Anyway, met een röntgenfoto en verwijsbrief van de huisarts reden we van de week naar Kralingen richting de fancy kliniek. Even vooropgesteld: ik ben een supermakkelijke gast als het gaat om medische dingen. Ben niet per se bang voor injecties, dokters en diagnoses. Sterker: ik heb een tijdje gewerkt in het AMC Amsterdam omdat ik graag de communicatie in een groot ziekenhuis wilde doen. Ik vind die medische wereld heel boeiend en heb bewondering voor medische wetenschap waarin nerds hard werken om mensen beter te willen maken. Of op zijn minst mensen een beter leven te willen geven. Tot zover mijn shout out naar Grey Anatomy-mensen.
En toen zat ik in de polskliniek. Een particuliere kliniek. Kon je ook aan het interieur zien. De zitbankjes net iets comfortabeler vergeleken met die harde klapstoeltjes in een random ziekenhuis. De verlichting sfeervoller dan de meeste klinische tl-buizen die als big Brothers in elk ziekenhuis hangen. De receptionistes die extra scherp zijn geselecteerd op make-upje en mooi haar. Het is allemaal net iets gelikter. Maar het net genoemde bankje waarop ik zat, veranderde van comfortabel naar een blok beton onder my ass. Waarom? OMDAT IK UITEINDELIJK ANDERHALF UUR in de wachtkamer soep van mezelf heb lopen trekken. Helemaal gaar, maar echt.
En toen werd ik opeens, voor het eerst in mijn leven, een beetje suspicious. Ik dacht, wat een arrogante polsdokters zijn dit dan? Door patiënten ongeveer eerst dood te laten gaan in de wachtruimte (WAAR OVERIGENS MAAR ZES AARDAPPELEN EN EEN PAARDENKOP ZATEN, MAAR DAT TERZIJDE). Terwijl ze in feite alleen minispalkjes leggen, een handspiertje chirurgisch doorknippen en een fysioprogrammaatje aansmeren? Ik bedoel, het zijn handchirurgen hè. Geen thorax-chirurgen waarbij levens ook echt op het spel staan.
Dus terug naar mijn irritatie en suspiciousness: ik vind dat deze doktertjes wel heel makkelijk geld verdienen met superslechte service verlenen. Ok, ik kreeg wel een sorry van de arts, maar daar moest ik wel eerst de receptioniste voor over de balie heen trekken (true story). Ik kon uiteindelijk na bijna twee uur helemaal murw te hebben gewacht meteen een spalkje laten aanleggen. Maar toen ik mijn meest dodelijke blik uit de losse pols (che che) schudde, zei receptievrouwtje heel snel: ‘of zal ik ze laten terugbellen voor een nieuwe afspraak voor de spalk?’
Precies. Want als handchirurgen blijkbaar alle tijd van de wereld hebben voor precies niks, dan lopen ze maar lekker in de pas met MIJN agenda. Tot ergens volgend jaar, hasta luego!!
PS: ik heb hyperlaxiteit mensen. Veelste flexibele pezen en gewrichten (is iets Aziatisch) waardoor duim in het gewricht te ver naar achteren buigt. Ik lijk wel een acrobaat zonder circustent joh.
