Mijn diva-vriendinnetje uit Jakarta heeft het net uitgemaakt met haar Italian boyfriend en wil op rebound-kerst in Europa. En ze wil kaas, appt ze nog snel. Daarom stond ze vier dagen geleden bij ons op de stoep, met een knalroze Samsonite-trolleykoffer waar met gemak vier Chineze bootvluchtelingen in passen.
Ik wijs met rollende ogen naar haar roze container-unit, “ja luister, ik móest deze Zara-winterjassen (drie stuks!) inslaan, ik run twee bedrijven in Jakarta en heb personeel, en wil hier dus niet doodvriezen, dat snap je toch wel?’
Nadat ik haar heb gevoerd met stroopwafels en wijn, ontdooit ze. En gaan we vet goed op heerlijke onderwerpen zoals de gierende corruptie in Indonesië (‘over 200 jaar is het uitgeroeid’), over het fenomeen wasmachine (‘en hoeveel betaal ik jullie schoonmaakster om mijn was te doen?’) en over de liefde. Op het laatste onderwerp lach ik haar standaard snoeihard uit. Want wie guys beoordeelt op basis van horoscoop en reportages uit de Cosmopolitan kan ik gewoon echt niet serieus nemen.
Op kerstavond is het frêle knappe poppetje opeens stil en ontwaar ik een paar traantjes. Ik zeg dat het niet erg is om een beetje de kerstblues te hebben, maar volgens haar komt het door de verkeerde wimperlijm van haar nepwimpers. Ook goed schat, wat jij wil. Het kan overigens óók gewoon slaapgebrek zijn aangezien we de avond daarvoor om 06.00 uit de Suïcide Club zijn gegooid. Wie nachtelijk Rotterdam wil beleven, krijgt het dan ook van mij. Op een presenteerblaadje vol shots en cocktails. Het werd een epische avond.
In preparation op het familiekerstdiner in Molenschot, schuiven we chill door het huis in onze kerstpyjama’s, kook ik antikater-voedsel met omelet en Hollands gehaktprutje, en vertelt la Diva meanwhile verder over haar intense leven in Jakarta. Over een van haar vriendinnen die haar droomleven leidt. Op mijn vraag wat ze precies bedoelt met droomleven, krijg ik ‘rijke man, dik huis en een Hèrmes-tas’ als antwoord. I rest my fucking case. Ook schijnt Jakarta inmiddels een gevaarlijke thug city te zijn voor chicks zoals zij. Om die reden heeft ze geblindeerde ramen in haar SUV ‘anders kom ik echt nergens’. Dit zijn van die momenten waarop ik oprecht blij ben dat ik in Nederland woon. Zo lekker normaal gebleven ook. Je hele leven op de fiets, zwierend van de Appie naar vrimibo en buurtcocktailbar, dat werk.
Aan de andere kant is het juist van een ontroerende schoonheid hoe zij vol bewondering geniet van dat kneuterigekleine hier, ver weg van die ordinaire Indonesische del die Jakarta heet. Een dappere en teringhardwerkende chick die over twee jaar haar IT-bedrijf gaat verkopen voor 2,5 miljoen dollar. Ja u leest het goed. Deze wandelende premium goldcard-monniemachine kiest ervoor om de plane te nemen naar Europa. Ze kiest Holland boven kaviaarcocktails in Jakarta skybars. Ze kiest ons little frogcountry om af te kicken van de liefde in sexy Roffa en om kerstkaas te kunnen eten bij mijn familia in het Brabantse Molenschot.
Bam, some kerstverhaaltje of niet dan apenkoppen?!
