Vlak voor kerst dacht ik: doe eens heel gek en ga een dagje lockdownen in de Amsterdamse buitenlucht. Mijn achternichtje had het geniale plan opgevat om lekker te gaan Netflixenwijndrinken. Hoewel ik die combi helemaal chill vond klinken, stelde ik toch een plan B voor: whatabout wandelen in Amsterdam Oost (waar ze woont). Want dan zie ik tenminste nog wat van mijn oude woonstad. Door coronia zit je immers toch al de hele frikkin tijd binnen.
Eenmaal in Damsko werd mijn plan meteen in werking gezet. We begonnen bij een stukje door het Oosterpark, maakten daarna een broodje to go-stop bij Bakhuys op de Sarphatistraat en toen waren we in no time bij de Amstel. Daarna zijn we in een soort slingerend lint via de Amstel, langs Carré, de Stopera, de Kloveniersburgwal, het Singel opgelopen. Zei ik slingerend? Dat klopt. Want langs de hele route stopten we bij cafeetjes die vanwege coronia, via hun raampartijen, allemaal gezellige glühwein in tachtig variaties zaten te verkopen. Bij elke halve kilometer zat er weer een lading Amaretto en Rum-glühwein een weg te vinden in mijn lever. Want die was vooral heel hard aan het werk. Goeie genade wat een feest.
Van het Singel, naar de Negen Straatjes, hup het Leidseplein op; mijn jaszakken inmiddels bol van de jusflesjes lauwe glühwein. Dat we überhaupt nog het Museumplein en daarna de Pijp hebben gevonden is mij een groot raadsel. Maar oh o, o gezellig dat het was! Het voelde gewoon als een Koningsdag. Maar dan een lightversie ervan. Met minder mensen, nul rijen voor de caféplee, geen vertrapte bierblikjes onder mijn Nike Air Max en geen oranje filter voor de grams. Dat gevoel maakte me oprecht vrolijk en droef tegelijk. Een soort droef verlangen naar wat dit acht kilometerlange glühweinavontuur had moeten of kunnen zijn. Namelijk dat je haar standaard blijft haken aan iedereens jas in het gedrang met de mensenmassa, dat je blij bent dat je überhaupt ergens naar de wc kunt ja toch, dat je nul bereik hebt met je foon maar wel ondertussen iedereen kwijt bent, de muziek overal, drankjes en standaard niet-gare hapjes die het glühweinaanbod makkelijk kloppen.
De intense heimwee naar Koningsdag or any other event in totale zorgeloosheid. Dat je je alleen zorgen hoeft te maken over je bankrekening de day after. Dat was het sentimentele verlanggevoel dat ik had tijdens die Damsko-wandeling. Maar wat coronia óók teweegbrengt: in alles wat nog wél mogelijk is, de absolute schoonheid ervan inzien. Want dat was de spontante glühweintour met achternichtje Kim uiteindelijk: een pretty pareltje in taaie tijden.
Peace out!
