Afgelopen weekend had ik weer last van een uitgesproken mening over de muziekkeuze in films en series. Mijn vriend verslikte zich bijna in zijn weekendbiertje toen ik tijdens een scène uit de Netflixserie Colony opeens ‘Nohhhhh wat is dit weer slécht!’ zat te krijsen. Ik leg het uit. Het was zo’n typische scène met een soort Satudarah-kroeg als setting: sjagreinige motorgasten in leren jasjes en/of t-shirt in ondefinieerbare aardetint al zuipend aan de bar. Dat alles in donkere spookhuissetting, barvrouw met cup Z en, daar komt ie: als sfeerverhogend muziekje een random rockdeuntje met een jengelende zanger erin gepropt. En daar zit mijn irritatiepuntje. Waarom for cry out louds moet er altijd zo vreselijk gegeneraliseerd worden met achtergrondmuziek? Ja, we weten dat motorbendes altijd een superuitgewoonde slash stoere hangplek hebben. En ja, er hangen in elk geval geen bordjes met ‘a coffee a day keeps the bad mood away’ aan de muren in een motorhangout. We know that.
Maar hoezo altijd die ontzettende cringy rocktunes dan? Alsof motormensen geen andere muziek leuk vinden ofzo? Of deze: een random scène in de natuur gaat altijd gepaard met van die meditatiemuziek of bombastische orkesten met strijkinstrumenten alles. Ik weet dat het bijdraagt aan de beleving. Rockmuziek draagt bij aan de stereotype stoere vibe en dolfijntjesmuziek past heel mooi bij uitgestrekte bossen en wateren. Ja, ik weet. Maar ik blijf irritatie voelen. Alsof kijkers debiel zijn. Alsof filmmakers daarmee willen zeggen: ‘zullen we bij een actiescène vooral keiharde hardrock monteren? Je weet namelijk nooit of bioscooppubliek snapt dat de hoofdpersoon een badass is die na dertig kogels en tien valpartijen uit een raket, nog steeds leeft’. Ik vind dat echt een belediging naar je kijkers.
Sterker nog: ik zou het wel lachen vinden als bij heftige scènes juist klassieke muziek wordt gedraaid. Ik zal wat verklappen: dat stijlmiddel is allang gaande, zeker in het thriller- en horrorgenre. Maar blockbusters kiezen vaak voor veilig. Ook series zijn laffe angsthazen en trekken meestal een random rockdeuntje uit de jukebox. Think of this: hoe zou het zijn als een hoofdpersoon uit serie X een rokerig boevenhol zou binnenstappen op K3? Dat zou bizar zijn toch? Of misschien is dat te experimenteel. Ik maak het makkelijker: Alle scènes in een donkere kroeg, mafia-setting, James Bond-taferelen en meesterlijke achtervolgingen the like, voortaan allemaal ondersteund worden door fijne nineties hiphop en R&B. Tupac en Brownstone bulderend door een racist redneckkroeg in een random actiefilm uit de States. Dream on of dream big?
