Ik ga heel goed hoor op mijn status als import-Rotterdammert. Wat denk jij dan met dat slicke Songfestivalvisitekaartje dat we afgegeven hebben. Als je de afgelopen dagen de airplay over de Metropool aan de frikking Maas gemist hebt, dan ben je de grootste Smeagol-pannekoek ever. Ik ben altijd wel een fangirl van het hysterische festival geweest. Dat leedvermaak van die afzichtelijke liedjes tegenover plotselinge pareltjes van tracks is gewoon deleven. Kennen jullie Euphoria van Loreen (winnaar ESF 2012) nog? Die track is inmiddels ook alweer een oldie, maar nog steeds een zieke track. Bejaard, maar ziek goed.
Van het weekend dacht ik wel even: oei. Want het is nog steeds Corrie-19. Dus dikke streep door uitzinnige esf-feesjes op de Binnenrotte. Plus een vriend bij wie het ESF nou niet bepaald in het hiphop-dna zit. Met wie ga ik dit once in a Rotterdamse lifetime event sharen dan??
Laat ik beginnen met dit: er zijn ontelbare redenen waarom ik van mijn vriend hou. Het zou een te langdradig verhaal worden om dat allemaal te gaan vertellen. Maar afgelopen zaterdag was toch wel een van de proof points why I love him so much. Kom ik zo op terug. Die hele ESF-Eftelingattractie hoefde ik niet in mijn uppie te kijken, natulek niet! We hebben de finale uiteindelijk samen bij twee vrienden van ons lopen te kijken. Nou ja kijken, kijken. Ik heb een paar keer als amateur-expert moeten uitleggen hoe de puntentelling precies werkt. Ook was ik opeens the Lonely Planet travelagent for the Dutch villages we didn’t know they existed. Zo ongeveer alle, voor ons totaal nietszeggende Nederlandse dorpjes die voorbijkwamen in de instartfilmpjes zijn genoteerd. We zitten helemaal royaal in onze tripjes voor onze aankomende domestic holiday hoor. Maakt u zich geen zorgen.
Maar goed. Dit is dus géén verslag van het ESF zelf. Daar is genoeg bewijsmateriaal voor op de socials, nieuws en terugkijktelevisie. Nee mensen, dit is een lofzang op mijn lieve vriend Ronald. Die compleet uit zijn comfortzone én voor het eerst in zijn leven twee ESF-uitzendingen heeft meegekeken (de 1e halve finale en de finale). Voor mij. Hoe lief is dat! Maar hij heeft ook écht gekeken. Dat glimmende gezichtje van hem. Zo trots als geboren Rotterdammer. Vooral toen de Erasmusbrug met enorm heftig augmented reality-geweld richting Ahoy werd gepleurd. Zijn oog voor detail. Dat hij opmerkte dat host Chantal Janzen, van jurk had gewisseld bij de puntentelling. Maar zijn reactie op het liedje van Frankrijk was dé ontdekking van de avond. Ik ben persoonlijk geen fan van Franse chansons, maar met Ronald heeft het genre in elk geval een sympathisant erbij. Al bij de eerste typisch melancholische klanken van ‘Vôila’ was het raak. En zei hij over zangeres Barbara Pravi: ‘ik voelde dat ze een verhaal aan het vertellen was’. Voor iemand die met zijn haarvaten in hiphop, rap en R&B zit is dit nogal een legendarische uitspraak. Over comfortzone gesproken.
Het Eurovisie Songfestival 2021 was hands down de beste ooit gemaakt. Om Rotterdam, om de shows, alles. Maar dat Ronald zou viben op het Franse Vôila, dát was mijn hoogtepunt van deze meesterlijke 010-editie van het Songfestival. Voor eeuwig euphoria, voor eeuwig hartjes voor Ronald.
