Mooi woord hè, Markplaatsgelukkigheid. Want confession: ik ben wel beetje een sucker voor Marktplaatspareltjes (spotten) en dingen op Marktplaats en Facebookverkoophoeken (pleuren). Er is namelijk een wereld aan tweedehands wat nog supermooi, soms helemaal nieuw en bruikbaar is. En er bestaan complete gemeenschappen die je blij kan maken met dingen die je niet meer in je huis wil terugzien. Of in je kledingkast. Je moet wel skills hebben voor online zakendoen in de circulaire wereld, namelijk: geduld, een getraind oog en tactiek. Dat geduld-dingetje is zeg maar wel een ding. Soms reageert iemand uitgebreid op je schoenen, inclusief een bod waar ik dan helemaal blij mee ben; hoor je opeens niks meer. Marktplaatsghosting is best intens. En nasty. Ik bedoel, als ik tien reacties krijg op 10 paar shoes die ik in de aanbieding heb, dan reken ik me al rijk hoor. Van dat geld komt immers een gloednieuw paar schoentjes. Of iets anders tegen mijn shopverslaving (noh valt mee, valt mee vind ik zelf). Of dat andere fenomeen: schoenfetisjisten. Krijg je berichten van volwassen kerels die dan vragen of je de schoenen even kan aandoen en dan een foto ervan maken. Dan heeft ie ‘een betere indruk ervan’. Weet je wat ik kan indrukken? Z’n muil. Met mijn gebalde vuistje ja. Idioot.
Anyway. Ik vermaak me doorgaans wel op het second hand circuit. Alleen heb ik mijn tweedehandsmeubeldrang even in de spreekwoordelijke refrigerator gezet. Het achtergrondverhaal is dit: Een van onze kamers in huis heb ik gebombardeerd tot project Walk in Closet 2.0. Er komt een fijn vloertje, de muren een pretty kleurtje etc. Er komen ook kasten, Marktplaatskasten was het idee. Maar mijn vriend is niet helemaal gecharmeerd van deze circulaire economie haha. Hij gaat voor shiny en new. Zelf kopen, zelf in elkaar zetten maar dan heb je ook wat. Ik was een tijdje nog verzetsstrijder over dit onderwerp. Maar toen ik een paar Marktplaatskasten op het oog had, realiseerde ik me dat ik ook nog snel vervoer voor die apparaten moest regelen. En dan wint uiteraard die andere Marktplaatsjager die én meer biedt én een waggie heeft waar een complete FONQ-woonkamer in past. Dus inmiddels ben ik even niet meer als een strijder op zoek naar tweedehands kasten. Mijn schoentjes staan nog wel op de Marktplaats, enge mannen blokkeer ik direct, no spang. Kasten koop ik wel gewoon nieuw, fresh en shiny.
Overigens, naast mijn tweedehandshobby, maak ik sinds een tijdje ook een soort cadeaupakketjes. Ik heb namelijk best vaak een beautyproduct wat ik maar één keer heb gebruikt maar dan toch net niet de sparkle geeft waar ik naar op was (lees: conditioner die mijn haar eerder verwoest dan zacht maakt, bodylotion waarin de fruitgeur net te overkill is, etc). Ik verpak deze dingen in doorzichtig cellofaan, strikje eromheen en klaar. Ik zet ze op een weggeefhoek op Facebook met de tekst dat ze vooral bedoeld zijn voor iedereen die wat extra’s in coronatijd kan gebruiken en/of voor mensen die het niet breed hebben. Ik zweer het je, ze zijn in no time weg. Het is dus heel hard nodig, ook in welvarend volgevreten Nederland ja. De laatste keer werd mijn partij aan pakketjes opgehaald door een vrouwtje (ja, ik mag vrouwtje zeggen, want in Rotterdam is dat normaal. Doe allemaal rustig, Gerda). Het bleek dat deze mevrouw voedselpakketten en allerlei andere bruikbare dingen verzamelt voor arme gezinnen. Ze was intens dankbaar voor mijn pakketjes. Je snapt dat ik deze mevrouw bovenaan mijn weggeeflijstje heb gezet. Kleine dingen die veel kunnen betekenen voor anderen. Ik ben een sucker voor tweedehands én voor happiness in een cellofaantje.
