Vind het nogal een dingetje hoor. Dit allereerste blog op mijn website aka eigen nieuwe apenkooi. Meestal schrijf ik gemakkelijk in de 6e versnelling. Als iemand met veel praatjes. Niet gehinderd door enige bescheidenheid. En nu ben ik toch bedachtzamer. Ambitieus ook. Want het moet niet 100, maar 1000 procent kloppen. Alle woorden en zinnen moeten lekker klinken. Net zoals schrijven in opdracht.
Alleen gaat schrijven in opdracht net wat soepeler. Dat is namelijk schrijven met gepaste afstand (ok, waar dan wel je eigen signatuur in te herkennen valt). En je werkt met deadlines. En nog een rolodex aan andere zaken die je afspreekt met je opdrachtgever. Waardoor er vanzelf tempo en efficiency in het werk komt.
Alles wat persoonlijk is schrijft taaier. En al het persoonlijke maakt kwetsbaar. Dichten voor vreemden is bijvoorbeeld piece of cake. Voor bekenden? Sure, tikkie nerveus in de mix met gezonde spanning. Een gedicht performen voor mijn inner circle? Vind ik dus heel tof, maar blijft altijd wel soort van spannend. Alles wat persoonlijk is, is kwetsbaar. Alles wat persoonlijk is schrijft taaier. Dus ook dit blog is een dingetje. Niks geen tempo en efficiency. Niemand die zegt dat het af moet (was serieus wel handig geweest).
Anyways, binnenkort blog ik vast heel soepel over de staat van NL. Over die blije vermenigvuldigingsdrang van zomerfestivals. Of over quinoa-nuggets, binnenkort af te halen bij Mc Donalds (wtf). Dit gaat niet over mij zeggen jullie? Tuurlijk wel. Omdat ik schrijf hoe ik de dingen zie. Omdat ik iets heb gehoord. Of gespot heb in de Grazia. Of omdat ik (alweer) de lekkerste gin tonic van Zuid-Holland heb ontdekt. Dus gaat het wel over mij. Dit persoonlijk blog. Of liever gezegd: door de ogen van Het Aapje. En daar mogen alle Ik-Heb-Een-Mening-mensen weer iets van vinden. Want zo rollen wij in Blog City. Nog meer proofpoints nodig dat een persoonlijk blog kwetsbare kost is?!
Even alles in de recap: bloggen is persoonlijk, taai met nul efficiency. Dikke drama allemaal. Really? Nee dus. Want in werkelijkheid vind ik schrijven supergruwelijk leuk (dat hadden jullie vast al door). Soms met 120 km p/u en soms in een relaxter tempo. Soms bloedserieus, soms beetje tongue in cheek zoals nu. Ja hoor eens, ben hier natuurlijk wel mooi king of my own writershill.
Want alles wat persoonlijk is schrijft dan wel taaier, het resultaat is des te lekkerder. Omdat de woorden en zinnen moeten kloppen, passen en zingen. Mijn blogs als borrelhapjes. Voor jullie. Wat een lobi, nu al.
