Gisteren de helft van dit blog geschreven en halverwege in slaap gevallen met een stuk Milka witte chocola met crispies in m’n mond. Goede voornemens. De meest irrelevante belofte die je jezelf kunt doen. Dit eerste blog van 2016 gaat keihard over Project X. Let’s go.
Don’t worry mensen, ik heb ook écht wel een bewust en gezond stel hersens in m’n hoofd zitten. Die staat meestal geprogrammeerd op broccoli, aubergine, vis, kip en couscous. Maar braafheid is killing voor je creativiteit. Dus beetje stout en dwars doen is gewoon ook gezond. En lekker. Ik ben een aap hè, dus zo onvoorspelbaar als een banaan. Dus schrikken mensen soms als ik opeens een sigaretje biets. Lekker toch? Ik heb me namelijk nooit voorgenomen om te stoppen. Maar ik rook dan ook gemiddeld een pakje per jaar dus snap je, ook hier geen goede voornemens nodig. Goede voornemens zijn gewoon echt superirrelevant. Kijk, cocktails, bier en gin tonics achterover klappen, ik hou er zo van. Maar dit doe ik alleen als ik uit ga. En uitgaan doe ik niet elk weekend. Dus ik hoef mezelf niet voor te nemen hierin te minderen. Sterker: de titel Rozemarijnlimonade-Babe van het Jaar ambieer ik gewoon niet. Past ook niet in Project X. Met je goede voornemens. Een nieuw jaar is gewoon te leuk om te vullen met leuke, cray dingen. Het is gewoon niet gemaakt om strak te trekken met randomness.
Maar echt. Goede voornemens klinkt zo Libelle-truttig. Alsof je met je loopgroepje afspreekt gezellig elk weekend gezellig te gaan hardlopengezellig. En na afloop gezellig aan de koffie met vlaai. Want dat mag dan best, gezellig. Oh my. Beter spreek ik van een challenge of Project X. Da’s veel leuker. Ik bedenk dan meestal gedurende het jaar allemaal dingen die buiten m’n comfortzone vallen. Of dingen die juist netjes ín mijn comfiezone passen en dan volledig los gaan daarin. Dus ook geen ‘dit jaar ga jij een betere versie van jezelf worden’ willen worden. Typisch zo’n braakbal/haarbal-uitdrukking, verzonnen op een door vrouwen-gedomineerde redactie. Wtf betere versie? Ik ben allang blij dat ik ook het nieuwe jaar gezond ben, een neus heb en armen en kleine, maar mooie beentjes. Maar goed. Ik denk dat ik nu allemaal boze feministen achter me aan heb zitten.
Project X. Ik was al een beetje begonnen vorig jaar. Met iets buiten mijn own zone namelijk Spaanse les. Omdat ik had bedacht dat sexy praten een tof voornemen is, om als extra skill te hebben. Dat zijn toch veul leukere challenges dan zo’n fakking random saai voornemen als minder minder spekkies eten en meer meer avocado’s? Nou dan. Twee jaar geleden beklom ik vloekend als een bootwerker een Balinese berg. Maar ik stond met zonsopgang mooi wel helemaal op de top, jankend van geluk. Ik denk nu opnieuw na over een challenge die ik dan opnieuw vloekend ga afleggen. De Marathon van New York bijvoorbeeld (kleine opschepper die je bent, je hebt een meniscusblessure). Ok, dan geen hardlopen, maar ik had mooi wel mezelf een keer op proefles kickboksen gezet, precies, om mezelf uit te dagen. Alleen was ik te fanatiek bij het sparren tegen de senioren, en draaide ik mijn knie te heftig naar binnen.
Terug naar voornemens. What about alle half afgemaakte challenges van de afgelopen jaren bij elkaar gooien. Dat betekent mijn laatste duik-onderdeel op Bali halen voor mijn PADI. Of surfbootcamp afmaken zodat ik nu langer dan FourFive Seconds op m’n board kan shinen. En voor de rest is Project X vet onvoorspelbaar. Niet te geregisseerd maar ook niet superanarchistisch. Gewoon dingen doen waarvan je eerst denkt ‘nee toch’ en dan toch doen. Heerlijk. Want niets is leuker dan om aan het einde van het jaar de balans op te maken met onverwachte dingen die je hebt gedaan.
Geloof me, dat is veel aantrekkelijker voor iedereen die het moet aanhoren.
Iedereen die bij mij op 31 december aankomt met een ‘ikhebhethelejaarheelbraafgezondbewustgeleefdenbennergensbuitendebandgesprongen-verhaal’, krijgt van mij een vette Talk To The Hand mét oliebol.
