Onze Rotterdamse osso is going places sinds ik Hue-lampen van bae heb gekregen op mijn verjaardag tijdje terug. Hue, je-weet-wel, die smartass home-lampen die je in allerlei zieke colorways kunt instellen en dimmen, afhankelijk van je mood. Vink ik Cancun aan en gelijk krijgt huiskamer rode-roze wangetjes. Of stel, ik heb zin in mysterieuze coole cityvibes. Dan hoef ik de lampen alleen maar op Tokio te zetten en bammerdebam: hele kamer gehuld in blauwpaarse tinten.
Ik zit hier nu wel heel opschepperig te doen over een set lampen die citygevoelens kunnen geven. Maar voorlopig zijn we gewoon gewoontedieren. Dat betekent dat onze Hues al honderd jaar zijn afgesteld op Amberbloesem: een gezellie mozarellie goudgeeloranje gloed. Heel cosy heel homy. De downside van deze scène, zoals ze de kleureffecten bij Hue noemen, is dat de kleur het effect heeft van een gezellig dekentje. Waardoor Netflixseries ons op gegeven moment dikke side eyes geven. Waarom? Omdat we door die gezellige ambergloed letterlijk onder dat dekentje zitten te snoozen en te droolen, thats why the side eye.
Op zulke Doornroosje-momenten doen we vaak een wakey wakey interventieproces. Gewoon, door van ‘AMBERBLOEMINGS’ naar ‘HELDER’ of ‘GECONCENTREERD’ te hoppen. Deze twee scènes geven namelijk kapotwit alienachtig licht. Het effect is te grappig. Onze oogjes springen direct op groot en we gaan gelijk rechtop ‘Zo tering hallogoeiemorgen’ zitten lol. Hue heeft invloed op levens mang. Hue is giving life maar also giving reality check. Je kan niet je hele leven Netflix gaan lopen zetten toch of wel?!
In ander nieuws. Omdat ik schrijver ben, let ik altijd extra op hoe dingen zijn geschreven. Ik had het al over Tokio en Amberbloesem. Dat zijn nog redelijk accurate beschrijvingen van sferen zoals stad en natuur. Maar wajoo de Hue-redactie is los gegaan hoor. Hoor deze scène-omschrijvingen dan: ‘Peinzend’ (klinkt als hipsterhype), ‘Smaragd-gefladder’ (deze copywriter heeft duidelijk Avatar-feels) en deze is ook dik: ‘Dageraad in de vallei’ voor als ik in m’n Pocahontasperiode zit.
Van alle scènes, is deze omschrijving mijn favo: ‘Wazige dagen’. Die zet ik hands down aan als ik de avond ervoor meer dan drie Esma’s heb gedronken. Niet dat het beige-achtige licht mij minder wazig uit de ogen doet kijken hoor. Maar gevoelsmatig denk je dat je wordt begrepen door deze lampjes met brains, snap je. Hue. Niet alleen zorgt het lampje voor pretty sferen, maar het is tegelijkertijd ook je persoonlijke coach on demand. Voor als je down of drunu bent. Handigggg!
