Zucht. Heb blijkbaar een kwartaalabo op mezelf genomen. Want de laatste blogpost was van februari dit jaar #bruhhh. What can i say. Beter zeg ik helemaal niets en beter schrijf ik een nieuw fresh baked blog. Bij deze.
Ironisch is wel dat ik mijn silence van de afgelopen maanden breek met een observatieverhaal over eehhh silent disco. In een heel pretty locatie, namelijk de Laurenskerk in Rotterdam. Heel eerlijk: ik vreesde vantevoren het allerergste. Ik had visioenen van de Libelleweek maar dan in de vorm van een silentje. Ik zag touringcars gevuld met honderden mutsen uit de provincie die dit als evenement van het jaar hadden geboekt. Ik zag rijen voor de garderobe vol vrouwen die gillend van excitement per ongeluk hun festivaltasjes van Scapino en niet hun zomerjas, gescoord bij de C&A, weg lieten hangen. Het was een vreselijk visioen mi gudu.
Maar goed een silent disco in een vet verlichte kerk voelde wel als een soort vrolijk bucketlistje, toch? En met vriendin Suus werd sowieso alles gezellag, dus we zijn gewoon gegaan hoor. En boi, i was glad we did. Want al bij de eerste sneak peak richting het publiek viel het me op dat de gemiddelde leeftijd rond de 25-35 lag. Met enkele uitschieters naar boven. Maar gelukkig geen Libelle invasions. Dus hoefden we geen rekening te houden met ergernissen van kortpittige kapsels die in versnelling -10 alle dansvloertegeltjes zouden gaan bezetten. Ja toch.
Alora. De headphones waren gevuld met de heerlijkste foute deuntjes van het kaliber Back Street Boys en Britney. Prima. Voorlopig waren Suus en ik helemaal lusu aan het gaan op 90’s hip hop en R&B. Ik ga niks uitleggen maar wij waren die Wolf of Wallstreets op het voordek van die yacht. Inclusief alle handjes in de lucht op Naughty by Nature.
Kortom een silentje in een prachtig verlichte kerk, zonder Libelle-mutserij, was het hoogtepuntje van de week hoor. Overigens kreeg ik er ook een stukje na-education bij. We werden die avond namelijk ook stevig getrakteerd op Britpop-tracks, waarvan de beste voor het laatst werd bewaard: Killing in the name van RATM. Het is typisch zo’n track waarbij mijn oude Pink Pop-habits spontaan boven kwamen borrelen aka het was lang geleden dat ik zo heftig idiote spring- en duikbewegingen zat te maken says nobody ever lol. Anyway, die legendarische RATM-track bleef natulek vet hangen in mijn hoofd, met het refrein als mantra: ‘And now you do what they told ya’.
Thuis uiteraard met me brakke hoofd even in de history van Rage Against The Machine en deze track gedoken (want ja, zo’n nerd ben ik). Ik kreeg toen pas de realisatie dat ik minstens 20 jaar gewoon random mee zat te bleren op deze opzwepende track. Zonder de knowledge of it all. Ik wist uiteraard wel dat deze band nou niet bepaald liedjes deed over de mooiheid van een zonsondergang op een romig strand. Nee duh. Maar wat ik níet wist, is dat Killing in the Name is gemaakt naar aanleiding van Rodney King. Meer vertel ik niet, voor die mensen die ook liefde hebben voor deze track maar de hoed en de rand niet weten. Zoek het op in chatgtp, google.
Het enige wat ik wil zeggen is dat de wereld in sommige opzichten niet verandert. En dat sucks big time.
