Supermarkten zoals Jumbo en Appie waren al eerder showpony’s in mijn blogs, maar in een bescheiden bijrol. Nee, dan de Aldi. Die supermarktketen is zo episch dat het een eigen blog verdient. Dus ga ik nu leeglopen over deze lelijke Duitse supermarktpukkel, want ik was afgelopen weekend toevallig in de buurt van eentje.
Ik heb een haat-liefde relatie met de Aldi. De liefde zit ‘m in de prima dupes die ze van A-merken maken. Goeie Omo wasmiddel-look alikes bijvoorbeeld. En basisdingen die je permanent in je fridge en hamsterkast moet stapelen zoals bananenkwark, krabsalade, chips, koffie, mayonaise, honing. Dat soort zaken. De haat zit ‘m in wat Aldi doet met mijn mood. Van nature ben ik namelijk opgewekt en positief. Te zien aan de gezonde blosjes op mijn wangies. Maar die blosjes transformeren in een grijze waas zodra ik een Aldi uit kom.
Komt door de mensen die daar winkelen. Mensen die behalve moeilijk kijken, het vaak ook gewoon moeilijk hebben, sociaal-economisch gezien. Daar kunnen ze natuurlijk niks aan doen. Maar die arme peeps slaan echt grauw uit van ellende. Van het moeten doen met twee euro per dag. Sprokkelen vervolgens alles bij elkaar met een 50 eurocent-sticker erop. En dan kom je bij de Aldi best een eind. Zeker als je niet spontaan gaat hallucineren van een maand teren op drinkyoghurt mét E-nummers en witbrood met chocopasta vol geraffineerde suikers. De algehele droefheid van dit alles slaat dan op mij over, als ik niet uitkijk.
Aan de andere kant voel ik ook veel lobi voor de Aldi. Dat zit ‘m weer in het feit dat ik als schrijver van al die treurigheid iets moois kan maken. Ik bedoel, een hele kassarij met op het oog verveeld wachtende chicks met winkelmandje, kan zomaar een hele rij huiselijk geweld zijn. De Aldi is voor deze meisjes dan een soort uitje, een vlucht van dagelijks drama thuis. Ik verzin dit natuurlijk, maar dat is nu precíes wat de Aldi met mij doet. Mijn fantasie, verbeeldingskracht komen hier, onder de felle TL-buizen van de Aldi, samen en slaan totaal op hol. Luv it.
Afgelopen weekend stond ik dus in de Aldi. En uiteraard, in de beruchte, verkeerde rij. Een gast voor mij, ik gok een Afghaan, was aan het struggelen met twee bankpasjes. Beide pasjes piepten vilein bij het pinnen. Zo’n te-weinig-saldo-piepje. Vanzelfsprekend las kassaman Marco voor wat er op zijn kassaschermpje stond. In caps lock. En knalde er nog achteraan:‘THERE IS NO MONEY ON THE UH CARD’, terwijl hij met z’n lichaam triomfantelijk een kwartslag naar de rest van de rij wachtenden draaide. Alsof hij wilde zeggen: ‘heb dit vaker meegemaakt mensen, komt goed, ik regel dit.’ Konjo.
Aldi-personeel handelt dan ook echt alsof ze dit dagelijks meemaken. Omdat de Afghaan iets mompelde en Marco nog steeds in capslock zat te brullen, riep zijn collega-cassière, twee kassa’s verder, iets. En dan zonder van haar manicure op te kijken. Bij wijze van hulp. Het bewijs van ingebakken routine. Het hielp allemaal niet. De Afghaan vond (gelukkig) contant geld in z’n zak: 15 euro terwijl de kassa 20,41 ekkies aantikte. Marco Capslock vroeg welke dingen de Afghaan kon missen voor een week. De pizza’s nam Ali Afghani mee (daar kun je per slot van rekening elke dag een punt van eten). De wortels, kipblokjes en de fles sinaasappelsap bleven bij de Aldi. Waarschijnlijk is het konijn van Ali Afghani nu wel dood (een konijn zonder carrots, kom op mensen). En kan hij zijn lady-scharrel niet imponeren met Kip Afghanistan (kip gemarineerd in jus d’ orange -red). Maja, alles beter than nothing at all toch.
Wat ik had gekocht? Twee potjes Biocura crème voor nog geen drie euro per stuk. Die crème is ooit bejubeld in een fancy Brits health magazine. Het schijnt dat Biocura crème hetzelfde doet en belooft voor je face als vergelijkbare crèmes van chique merken. Zoals Lancôme, dat twintig keer zo duur is. Biocura was door die gratis plug overal tijdelijk uitverkocht. En nu de hype beetje is gaan liggen, is de voorraad weer aangevuld. Even kijken, ik heb dus een hype gekocht voor het geld van 1 week Aldi-boodschappen. In een supermarkt waar Afghanen Russische Roulette met bankpas doen. En chicks schuilen voor huiselijk geweld. Waar een zonnebril best handig is. Omdat het TL-licht binnen genoeg is om een hennepplantage van drie hectare te onderhouden. Pure poëzie is dit.
Snappen jullie nu mijn haat-liefde verhouding met de Aldi? Dank u.
