Mascara is viagra voor wimpers. Vooral voor Aziatische wimpers die van zichzelf een soort immer gerade aus-model hebben: recht, kil en niet wulps krullend. De perfecte mascara vinden is topsport. Vooral om een budget-unit te vinden (lees: mascara onder de vijf euro) die mijn rechte wimpies omtovert tot sexy ass volle units die hoog de hemel in kroelen. Het is niet erg, of beter gezegd, ík vind het niet erg om hier cheap monnie aan te verspillen. Ik koop een paar van die dingen en test ze uit. Zijn ze ruk, dan leidt mijn beursgenoteerde onderneming geen verlies, doen ze het goed, dan verdienen ze eeuwige beautyroem en een gebruikersintensiteit van heb ik jou daar. Maar goed, mascara dus. Je hebt er slechte tussen zitten, niet-normaal. Ik vraag me oprecht af hoe zo’n mascaraborstel-ontwerpafdeling werkt. Ik denk dat ze testen op orks met wimpers van teflon. De Separation&Volume van Etos is zo’n mascara, waarbij de borstelvorm zo intens lomp is, dat het behalve mijn wimpies ook mijn hele oogbal dreigde te kielhalen. Gelukkig heeft de HEMA al dit wimperleed royaal goedgemaakt met hun volumemascara (4 ekkies per stuk). Een mooi en hanteerbaar fijn borsteltje dat goed separeert, verlengt en zelfs lekker vet volume geeft. Dus tien bananen voor de HEMA en nul voor Etos.
In de categorie Horeca testte ik via Foodora een bezorgmaaltijd van Street Foodies. Mijn oog viel namelijk direct op het gerecht ‘Sea foodies calamaris’ aka inktvis gevuld met varken of kip’. Bij het woordje inktvis op elke willekeurige menukaart ga ik sowieso al kwijlen, laat staan als ik lees dat octopussy gevuld is met mijn andere favoriete dier: varken of kip. En ik ga gewoon goed op onverwachte smaakcombinaties. Ik had al op ‘bestellen’ geklikt en iDeal afgevinkt, toen ergens in de verte binnen het meest verstandige deel van mijn brein, een lampje alarmerend begon te flikkeren. Gevulde inktvis en dan thuisbezorgd. Je moet wel heel superzelfverzekerd over je kookskills zijn wil je inktvis uit je koekenpan in de deliverybox laten glijden, zonder het risico dat de klant zijn gebit verliest vanwege inktvis turned into rubber. En dan gevuld ook nog. Ik vond het gerecht opeens heel ambitieus chefkokkerig klinken voor een bezorgmaaltijd, maar goed. De sea foodies calamares-bestelling was nu al onderweg en vet na aan het garen op de bagagedrager van mijn Foodora-fietsbroeder.
Uitgepakt trof ik, eerlijk is eerlijk, een very instagrammie inktvis aan. Maar ergens ook een beetje horror. De roomwitkleurige octopus zag er namelijk uit alsof kokkie een albino kakkerlak op de grill had geknald. Anyway. Ik was klaar voor de proefsessie. Wat even zoveel betekende als zorgen dat mijn voortandjes niet achterbleven in de octopus, want holy whale, wat was dit voedsel taai zeg. Geen doorkomen aan. En het allerergste: de inktvis smaakte niet (meer) naar inktvis, maar had een merkwaardige, non-descripte smaak. De vulling was ook al om te janken. Een beetje zoetig; terwijl ik juist naar die smeuïg-zoutige, iets vettige varkenssmaak verlangde, als tegenhanger van die inktvissmaak (die dus ontbrak). Wat een wanstaltig gerecht was dit zeg. Nergons mee te vergelijken, hoeft ook niet, want ik bestel sowieso nooit meer bij Street Foodies. Even serieus, voor echte inktvis moet je gewoon naar Zuidoost-Azië. Only them peoples know how to cook octopus on point and accurately. Hoeveel bananen dan voor dit gerecht? Wat denk je zelf? Ja twee stuks, voor de instagram-proof uitstraling, minus twee omdat het gerecht zo intens slecht was. Dus uiteindelijk gewoon nul.
Wat willen jullie dat ik de volgende keer ga testen apenkoppen van me?
