Als brugklasser las ik, of beter, vrät ik Agatha Christieboekjes weg. In het Indonesisch ook nog. Voor de beleving maakte het geen klap uit. Of inspecteur Hercule Poirot nou in het Indisch ergens een dooie vond in een godverlaten kasteel of dat ik in de NL-versie las dat meneer Poirot het ‘hoogst merkwaardig’ vond dat het lijk geen steekwonden vertoonde zoals bij die andere onopgeloste moord.
Anyway. Het zaadje voor crimi’s was bij mij al vroeg geplant. En het achtervolgt me ever since. Zo was ik een tijdje superverslaafd aan crimiseries Of eigenlijk nog steeds, maar daarover later meer. Wie kent de serie Silent Witness nog met patholoog-anatoom SAM RYAN? Het is nu nog steeds op tv, alleen nu met een gloednieuwe cast. Mijn heldin Sam Ryan (actrice Amanda Burton) hebben ze waarschijnlijk met pensioen gestuurd. Zo rollen ze in tv-land. Maar goed, Silent Witness was my middle name. Ik was totaal gefascineerd door de onderzoeksmethoden van die hoofdpersoon Sam Ryan. Hoe ze met ijzige kalmte met een pincet, een haar, een stukje bierglas of kogel uit een oog van een lijk peurde. Of hoe ze altijd eerst heel rustag een afgrijselijk toegetakeld dood persoon zat te observeren. En dan: ‘Harry, can you send this to the lab’, om vervolgens uit het ineengestorte hoofd van dat lijk, een stukje plastic van 1 bij 1 mm te vissen. Meesterlijk. Ook een tijdje als een tv-zombie naar gekeken: Criminal Minds op Veronica. Een vrij nasty serie omdat de focus heel erg op de (meestal) serial killer ligt. Dus je ziet veel scènes waarin hulpeloze slachtoffers al half dood aan een touw bungelen, met de serial killer vals lachend achter hen. Klaar om de slachtoffers te slayeren. Daarom: Dexter. Op deze serial killer Netflixserie ben ik gevallen thanks to mijn boivriend, die de volledige serie uit liefde nóg een keer met me mee heeft zitten meekijken. Uit liefde. Mooi hè.
Maar wait wacht. Nu lijkt het net of ik helmaal obsessed ben door sadistische moordenaars en the dark side of myself. Dat is het dus niet. Mijn fascinatie zit ‘m niet in al die bloederige moorden, maar meer in de psyche van de killer zelf. Hoe komt zo’n nasty mother fucker of mother fuckeres aan zijn/haar daden? Vaak blijkt het dus iets met opvoeding, misbruik in eigen familie, dat werk. Of gewoon steekie los bij geboorte.
En omdat ik die ontwikkeling van baby naar moordenaar blijkbaar zo fascinerend vind, doe ik de volgende confession over mijn nieuwste verslaving. Al een paar maanden ben ik intense fangirl van ID (investigation Discovery). Een Amerikaanse zender vol afleveringen over waargebeurde moorden in nette Amerikaanse families. Of juist in kapotsaaie slaapstadjes. Die worden dan opeens opgeschrikt door een brute moord. Blijkt James van de kopieerwinkel opeens een moordmonster te zijn. In 1 aflevering krijg je vervolgens complete reconstructies van de moord en het motief van de moord te zien. Vaak met originele beelden van de interrogations waarin de verdachte uiteindelijk de moord bekent. Nohhh, ik kan dat hele crimigebeuren een heel weekend onafgebroken bingen. Vergeten te eten, alles, manmanman.
Ik had het in het begin over het zaadje op de middelbare school, jeweet, die Agatha Christieboeken. Maar het échte zaadje werd geplant tijdens mijn studententijd. Een van mijn huisgenoten, Nynke Driessens, studeerde psychologie. Zij vertelde een keertje tijdens een van onze brakke ontbijtsessies (want natuurlijk teveel gedronken de avond ervoor), toevallig over seriemoordenaars (fijn onderwerp voor bij je broodje kaas ook). Anyway. Toen legde ze dus uit dat in ons brein een soort schaal van 1 tot 10 bestaat. Waarin de mate wordt bepaald in hoeverre je jezelf ontwikkelt tot moordenaar en/of psychopaat yes or no. Simpel voorbeeld: als gewone sterveling denk je toch weleens dat je iemand wel kunt schieten. Ja toch? Maar je doet er verder niks mee. Hoogstens prop je op dat moment iets te veel hartkloppingen in je lichaam per minuut. Maar een moordenaar in wording schiet op gegeven moment, ergens in zijn/haar leven, écht iemand dood (ik laat even dood door noodweerverweer hierbuiten).
En omdat ik in die psychopatenschaal op 0,01 sta; vind ik mensen die uit koele bloede iemand zomaar omleggen, boeiend. Maar niet op een goede manier boeiend. Meer gewoon ‘why’-boeiend. Omdat ik me simpelweg niet kan voorstellen dat iemand dat gewoon dóet. En ikzelf? Hahaha. Ik kan je hoogstens een dikke pannenkoek of enorme jankmuts vinden. In gedachten heb ik je al honderd keer op je muil geslagen. Compleet onschuldig dus. Je vindt me ook niet achter mijn laptop te zitten te lopen googelen op ‘arsenicum diy’. Nee, je vindt me osso gewoon op de bank hoor. Helemaal gespannings kijkend naar alweer een aflevering van Investigation Discovery.
