Toen ik in de Delftse gemeenteraad zat, wist mijn vader niet hoe snel hij het stadje waar hij woonde op moest trommelen. Om vervolgens te vertellen dat ik de volgende minister-president van Nederland zou worden. Mind you, ik was toen commissielid-geen raadslid. Dat betekent dat je de vliegende keep bent van het raadslid. Je doet ongeveer evenveel werk als in het bijwonen van fractie- en commissievergaderingen, dossiers inlezen en het voorbereiden van standpunten. Maar je stemt niet voor of tegen moties tijdens de gemeenteraadsvergaderingen. Dus theoretisch qua invloed was ik nog mijlenver verwijderd van het Haagsche pluche. Maar mijn pa had daar uiteraard geen boodschap aan. Die vond het allemaal helemaal prachtig. Hij had een dochter in de politieke arena ‘in een land waar een premier op de fiets naar zijn werk gaat. Nou jullie weer’ zat ie altijd op te scheppen tegen zijn Indonesische dorpsgenoten. Bottom line: de man was trots. Eigenlijk überhaupt in alles wat ik deed en doe (dat laatste weet ik 100% zeker, want hij checkt vanaf zijn comfy wolkje in heaven).
Premiersambities heb ik nooit gehad, maar ik heb altijd wel enorm toffe en leerzame dingen binnen mijn partij gedaan. Met als toppunt mijn werk nu voor de CDA-fractie in de Tweede Kamer. Naast tof en leerzaam voeg ik sinds mijn Binnenhof-avontuur ook de term bewondering aan het rijtje toe. Bewondering voor de inzet van de Kamerleden. De drijfveren om in de politiek te gaan. Heb ik allemaal kunnen achterhalen via de interviews die ik met ze heb mogen maken het afgelopen jaar. De oprechte ambities om van Nederland iets moois te maken. Of mooier. Mooier en beter zelfs. Met de skills en visie die ze hebben als mens, als politicus/politica. Als onder andere ondernemer, als jurist, als boer, als alleenstaande moeder. Yep, die zitten allemaal in de fractie. Ik maak ze van dichtbij mee. Waarvan ik zou willen dat iedereen die met grote afkeuring naar politici kijkt, met mij over mijn schouder mee kon kijken. Een land vol polariserende, onwetende flies on the wall die ik een blik gun in de wondere wereld van de politiek. Dat je dan beseft dat deze Kamerpeoples zich de pleuris werken. Elke dag en nacht opnieuw. Ervoor kiezen om dagdouwer en nachtvlinder te zijn en niet alleen om de idealen. Maar omdat ze, door kritisch te blijven naar kabinetsbeleid, ogen en oren open hebben voor de zorgen en wensen die Nederland heeft. Nooit ophouden met het hebben van een oprecht goed idee voor een beter Nederland.
En doe ik alleen hosanna voor mijn eigen partij dan? Nee hoor. Want dit geldt ook voor al die andere partijen in de Tweede Kamer. Kamerleden met eigen idealen en grote ambities. Of je het nou intens met ze eens bent of niet.
En daarover gesproken: of je het nou met me eens bent of niet: GO VOTE TODAY! Heb in elk geval respect voor het feit dat je in een land woont waar dat gewoon mag. Omdat het kan. Wees een betere Voice of Holland dan al die John de Mol-RTL4-units waar je op stemt. En waar je vervolgens nooit meer wat van hoort. Snap je.
Peace out!
