Het is week 2 van het nieuwe jaar en I can’t believe. De snelheid van dingen. En ik hoef maar met mijn lange wimpers te knipperen die ik niet heb, en we wonen, leven, eten, peinzen, piekeren, mopperen, schelden, moorden, hijgen, reizen, werken, soggen, sporten, beledigen, verkrachten, demoniseren, bagatelliseren, faciliteren, shoppen, drinken, naaien, dromen, klimmen, skiën, vergeten, doorstaan, verbijten, transpireren, lachen, weigeren, veroveren, huilen, zoenen, debatteren, niksen, tukken, vergissen, haten, koesteren, bidden, spugen, schieten, verbazen, tobben, vergissen, studeren, nachtvlinderen, stemmen, jagen, bowlen, verhuizen, vliegen, varen, zweven, hallucineren, vissen, grillen, vermoorden, planten, bouwen, staken, breien, demonstreren, complimenteren, jennen, verdrinken, lummelen, prutsen, creëren, joyriden ons al tien dagen van het nieuwe jaar helemaal scheel.
Wij hoomaans zijn nu eenmaal kuddedieren. Wij gaan gewoon lekker door met waar we mee bezig waren. In al die verpletterende voorspelbaarheid zijn daar altijd de buitengewoon originele voornemens. Neem de Instagram fitgekkies. Met hun glasharde buik- en billenindoctrinaties waar je helemaal leip van wordt. Of eigenlijk eerder wanhopig, hongerig en suïcidaal. Omdat je voor heel 2017 mag gaan lopen kauwen op slechts twee wortels en drie selderijstengels, plus driehonderd superordinaire sit ups voor het slapen gaan. Dan de extremist met enige ambitie. Die besluit nog voor het boekjaar 2018, een stuk of honderd christenhonden te killen, gewoon omdat het kan. Geloof me, het wordt een jaar zoals any other. Met een paar politieke interventies hier en daar. Een stuk of wat natuurrampen en malle referenda, rellen van internationale allure en een container vol humanitaire toestanden. Het wordt het jaar dat Lex en Max opnieuw in de Gouden Koets, het debiliserende rondje door de Hofstad maken. Het wordt opnieuw het jaar van het malle eppie-hoedje van Thieme. En le Pays-Bas wint het Eurovisie songfestival niet. Serieus, Elk (nieuw) jaar is behaagziek en vertoont akelig voorspelbaar gedrag.
Of toch niet. Vorig jaar op 28 februari overleed mijn vader. Deze emotionele ramp had ik noch voorspeld, noch zien aankomen. Wat wilde ik daarom 2016 maar wat graag voor eeuwig in een doosje knallen. Om te koesteren en te herinneren. Om er een fijn rondje mee door de stad te maken. Om aan te tonen dat dit taaie traject ook mooie dingen met zich meebracht. Pa’s ererondje zou uiteraard het Gouden Koetstripje compleet overklassen, snap jij, snap ik. Ik hoorde tegen het einde van vorig jaar mensen foeteren en fulmineren tegen 2016. Over het ‘uitzonderlijk rottige jaar’. Nou, nou, nou dacht ik dan, doe ’s rustig an. Want rotjaren bestaan niet. Wel rotjongens, rotte zielen, rotte appels en verrotte levers (als resultaat van nachtenlang schaamteloos hard drinken bijvoorbeeld). Ik weiger pertinent 2016 als rot te bestempelen. Want rottigheid is niet het predicaat dat past bij het jaar waarin ik mijn vader verloor. Behalve het feit dat ‘rot’ gewoon een bizar lelijk woord is dat geen plek verdient in de Dikke van Dale. Rottigheid is het jaar 2016, en mijn pa, totaal onwaardig.
Dus. Dit jaar wordt een jaar zoals ieder ander. We gaan er vol in als kuddedieren. We gaan beleven, leven, meemaken, ondergaan. Maar we moeten vooral gewoon gáán. En aan het einde van 2017 maken we weer de balans op. Het zal iets zijn in de trant van mooi, verdrietig, wonderlijk, prachtig, intens, zwaar, mal, bizar, taai en geweldig in de mix. Allemaal dikke prima. Je hoeft alleen deze belofte aan mij te doen: noem, als ik met je terugblik, het jaar 2017 nooit en te nimmer rottig. Je doet vanaf nu je stinkende best maar om er een ander jaar van te maken. Maak er een liedje van, plak ‘m op je voorhoofd.
Wees niet voorspelbaar. Het leven is soms al onvoorspelbaar genoeg.
