Ik voelde me net een freerunner in disguise met m’n Bjorn Börg Gymnasty-pants, hoodie en bomberjacket. Maar ik kwam niet eens in de buurt van de Rotterdamse freerunners-squad die ik gisteren een middag volgde, samen met meer dan 20 fotografen. Ik bedoel, ik ren meestal een winkel ín (als er sale is). Deze freerunner-gasten rennen een winkeldak óp. Ik ben in elk geval vijf dingen wijzer geworden over deze citynomads. Lees ff mee.
1. Freerunners zijn verleiders
Als je een peloton van meer dan twintig fotografen en 1 blogger achter je aan weet te slepen. En dat die paparazzi en blogger niet afhaken ondanks de nasty rukwinden. Als je een salto backflip met liefde tien keer opnieuw doet om de fotograaf het beste plaatje te geven. Als je op het eerste gezicht soort van onverschilligheid uitstraalt, maar wel abnormaal goed weet waar je mee bezig bent. Dan ben je eindbaas. Streetwise zijn ze. Gruwelijk aantrekkelijk is dat.
2. Freerunners hebben net als brutalen de halve wereld
Ach zo lief zeg. Oorlogsmonumenten slaan ze over uit respect. Orly? Nee natuurlijk niet. Beter chill je op de 45 meter hoge aluminium-unit de Boeg op de hoek Boompjes/Leuvehaven. Gewoon omdat het kan. Het oorlogsmonument herdenkt de 3500 gecrashte opvarenden uit de Tweede Wereldoorlog. Nu zaten daar zo’n 13 gasten die druk ‘nee man, jij gaat niet helemaal daar’ en ‘holy shit hier is het superchill gek’ op de Boeg hun positie probeerden te masteren.
Foto: ©Het Aapje
3. Freerunners maken maximaal gebruik van de openbare ruimte.
De stad is gratis playground toch? Daarom. Geniaal om deze gasten en één chick scoutend met hun Explore backpacks door downtown Rotterdam te zien lopen. Op zoek naar stadsbankjes, obstakels, verhogingen. Alles voor de perfecte tricking en flips. Hoogteverschil, of het nou een trap is of een kade, is altijd aanleiding voor een brute frontflip (inclusief quasinonchalant aanloopje vooraf). Voorwaarts, schuin en achterwaards (bayo). Een feestje to watch.
4. Freerunners zijn freefighters met spieren verstopt in hun brains. Denk ik.
Ik verbaas me namelijk over hun spierkracht. Ik bedoel, je moet wel een beetje Popeye-dingen in je armen en benen hebben wil je in drie seconden op een liftschacht klimmen of met je lijf tegen een muur geplakt blijven. En toch zien ze er bizar normaal en niet opgepompt uit in hun hoodies en sweatpants. Wat eten ze dan. Spinazie op brood? Ik zag twee freerunners kauwen op respectievelijk croissants en Doritos. Eet ik ook, maar daar ga ik niet opeens van backflippen.
5. Freerunnen is intens. Freerunners volgen dus ook.
En dat zit ‘m in de organisatie. Want die is er niet echt. Ze zijn te ongrijpbaar om in een format of vastgestelde route te stoppen. Dus wil je ze in actie zien en meelopen zonder conditie? Laat maar. Daarnaast zijn ze afhankelijk van de openbare ruimte. Waar vaak chagrijnige stadswachten rondlopen. Of nog erger: Polizei. Dus is het altijd real time testen van wat en waar het kan. Is het veilig genoeg. Audience is natuurlijk supertof. Maar je wil geen Bugaboo met daarin een tweeling meenemen in je railflip. Voor de rest is tamelijk weinig onveilig in de ogen van deze citynomads. Dus als je het al in je broek doet op het moment dat deze gasten met één been over de brugreling hangen; dan ook superlaatmaar.
Conclusie: je kunt prima lui thuis zitten en freerunners op youtube bewonderen. Maar realtime is gewoon toffer. Punt uit.
Foto: ©Het Aapje
*De Freerunners/Fotografen Instameet van zondag 6 december was een vet initatief van Danny Koring (Rottergram) en de squadleader, Thé Chaiyong. Deze guy begon op 14-jarige leeftijd Freerun youtube-filmpjes te bekijken en was direct hooked. De rest is geschiedenis. Check zijn instagram @thechaiyong voor coole pics en filmpjes. Voor de Instameet Freerunners/Fotografen fotorepo: instagram @rottergram en op hashtag #frottergram.
