What a Glorious Monkey Year 2019 was!!

Boi wat een jaar was vorig jaar. Een jaar waarin ik bijvoorbeeld door teruglopende opdrachten bij mijn start up, heel hard aan de bak moest om een nieuwe baan te scoren. Dus werkte ik in het voorjaar van 2019 een maand op de redactie van het AD Rotterdam. Een kortstondige bliksemcarrière maar echt, wat een eer om daar even gekoekeloerd te hebben. Daarna gesprekken gehad bij überhippe awardwinnende contentmarketingbureaus. Prima gesprekken waren dat maar o, o, o, wat zijn die creatieve vakluitjes van me toch onvoorspelbaar. Dan hadden ze alsnóg te weinig opdrachten voor me óf ik kwam niet snel genoeg met een salarisvoorstel (ja hallo, mag ik eeeeeeven nadenken voor hoeveel miljoen euries ik pas uit bed kom rollen? Dank U).

Anyway. Ik moest door. Dus stoomde ik hard doorrr en zat ik op gegeven moment in een bijna half jaar durende sollicitatieprocedure bij Defensie. Als mariniersdochter móest ik deze gezaghebbende uitdaging aangaan. Maar een veiligheidsonderzoek van vier maanden ging ver, ook al was ik al aangenomen. En toen 2019 bijna, bijna voorbij was, kwam die supertoffe communicatiebaan bij de CDA Tweede Kamerfractie uit de stikstofhoudende lucht naar beneden knallen. Wat een luxe. Want nu kon ik kiezen uit twee heel deftige banen, ja toch. Daarna ging het snel. Eind november tekende ik het contract bij de directeur van het CDA fractiebureau en in de eerste week van december was ik officiëel forens van Rotterdam Eastside naar de Hofstad Parliament.

In alle stressy hectiek van solliciteren vinkte ik een paar heel coole spoken word gigs af. Maakte ik een spoken word viddy, ben ik inmiddels vaste mc voor allerlei toffe culturele events bij Leeszaal West. Verder ben ik best groos dat ik in de film zat ter ere van de jubilerende ouwe kraai Deelder die nu in de hemel zit te chillen. On top of all, sleepte ik in juni de spoken der spokenprijs in de wacht en mocht ik mezelf officiëel Poetry Slam Rotterdam-winnares 2019 noemen en stond ik bij het CDA kerstdiner alweer te poetry slammen met als resultaat staatssecretaris Mona Keijzer en minister Grapperhaus als resp. nieuwe fangirl- en fanboy.

2019 was ook het normaal-win-ik-nooit- iets-qua-Facebookactie-maar-nu-fucking-wel: ik won een meesterlijke make over van Rob Peetoom. In zijn fancy Haarlemse studio kreeg ik nieuw haar, een nieuw gezichtje en een nieuw pricey Rodenstockbrilletje op me neus. Op 25 oktober schreef ik me in voor de online newsletter van een vintage shop (iets wat ik serieus noooooit doe) en vijf dagen later kreeg ik mail met de mededeling dat ik een vintage Prada tote bag had gewonnen. EEN FOKKING PRADA PEOPLES!!! Van het gezellige December Kalenderkraslot (IK KRIJG SNEEUWPOP MAAR IK MOET NOG MAAR VIER WANTJES SMH) dat ik voor kerst van boyfriend kreeg won ik een pretty… kraslot!! jajaja. En van het Oudejaarslot, gekregen van mijn schoonouders, kon ik mooi tien klinkende euries cashen. Ik voelde me koningin te rijk, snap jij snap ik.

Nieuwe bril, dezelfde apenstreken.
Nieuwe bril, dezelfde apenstreken.

Ander fijn hoogtepuntje: gevolgd worden door mijn grote vriendin Olcay Gulsen op de Instagrams. Maar dát komt omdat ik fangirl ben van haar make-uplijn en funny persoonlijkheid. En ik stalk haar (grapje). Het was ook definately het jaar van de gepersonaliseerde kerstboom. Sterker: Het werd mijn obsessie. Nog nooit heb ik zo hysterisch als soort tante Nel online en shops afgestroopt en naar Kerstballen Met Meaning gezocht. Heyy maar ik kan zeggen dat in onze boom mooi wel mondgeblazen én handgeschilderde microfoon, platenspeler, voetbal, handtas en rode ui hingen te shinen. Nou jullie weer met je random saaie ballen.

Maar vooral, vooral was ik in 2019 kerngezond. Op een griepje, doorlopende hooikoortsdingen en een kleine hersenschudding door bedrijfsongevalletje na. Niet alleen ík ben gezond: mijn moeder kon 29 december ook weer een jaartje bijtekenen. Hoe ouder hoe mooier. Net zoals haar dochters che che. En hoewel ik mijn mama, stiefpa zussie broertje nichtje en de rest van de fam in Indonesië vooral via de socials moest knuffelen, heb ik gelukkig wel veel live kunnen knuffelen met mijn familie hier vlakbij in Groningen en Amsterdam. Dat geldt ook voor mijn inner circle: mijn jaarclub, mijn besties en goede vriendjes en vriendinnetjes: they are all good, ondanks dat some of them iemand of een relatie zijn verloren. Of zitten te klungelen met gezondheid. They are all good. Sommigen heb ik veel gezien en voor iedereen met wie ik gecancelde koffie- diner- en cocktaildates heb: dit jaar is going down man.

Maar vooral, vooral ben ik 2019 enorm dankbaar voor het allergrootste kado dat ik heb mogen ontvangen, ever: zijn naam is Ronald. De allerliefste- en knapste pinda (mag since 2019 niet meer gezegd worden, maar een aap zegt het dan vooral juist wel. Sorry mensen) uit Rotterdam-Oost is mijn grootste precious ontdekking van 2019. Daar kan geen fancy Binnenhofbaan, geen spoken wordbokaal, beterwordenvan-griepje en Proud of my Prada-tas tegenop.