Yall fine with wine untill nine

Oewww wat begint het te piepen en te kraken. Het verlangen naar ‘het oude gewoon’. Heimwee hebben naar festivals. Stempels op je pols die altijd op slecht gezette tattoos lijken. Of festivalbandjes die je nooit meer af krijgt. Ik wil dat allemaal. Zelfs in de rij staan voor bier of muntjes: ik droom er inmiddels van. Beelden van festivals op sociale media doen pijn aan mijn oogjes. Locktails zijn cocktails met een L, dus reken ik altijd goed. Maar weer een keertje een godsvermogen betalen aan een Pornstar martini in een fancy bar, jongûh, gimme that shit.

Maar goed. We moeten nog even supercreatief zijn met zwaar gereduceerde vriendengroepjes en heftige logistieke planningen maken. Want avondklok duwt je normale bewegingsvrijheid naar ‘alles doen tot 21uur ’s avonds’. Dan word je geacht acuut te stoppen met je algemene ontwikkeling, je nachtvlinderambities, alles, ja toch.

Dussss, om te voorkomen dat mijn homesickness naar het oude normaal zou transformen in een complete depressie, bedacht ik van de week een briljant mini-evenementje. Ik legde mijn politieke weekschema naast die van het NS-schema van mijn vriend. Vervolgens prikten we samen een avondje uit at osso. Daarna plande ik het hele evenement in een strak tijdslot. Toen ik dit af kon vinken, stuurde ik 100 invites eeehhhh 1 invite naar vriendin Suzanne. Ik vroeg mijn vriend een playlist op zijn dj-mixer samen te stellen en ik trok mijn Coachella-outfit alvast uit de mottenballen. Een supersnel diner en cocktails als dessert stonden ook al op boodschappenlijstje. No way dat de heimwee naar festivals en feesjes mij zou gaan overrulen. Dan maar zelf een homemade fissa bedenken.

Dus stond Suzanne afgelopen donderdag om 17.30 sharp voor de deur, genoten we alledrie van een supergoed gelukte Indische macaronischotel en was er daarna plenty tijd voor de gruwelijke locktails van boyfriend. Daarna transformeerde hij heul soepel van cocktailshaker naar sexy privé-dj. En precies zoals ik had bedacht, gingen we drie man sterk, los op meesterlijke techno, woooo. Compleet met draaiende discolampen voor het psychedelische hoofdpijneffect op plafond en muren. Suus en ik doken af en toe met onze Barbuda’s mét rietje, een hoekje van de woonkamer in, naar elkaar schreeuwend om boven de brute boxen uit te komen. Net echt mang, net echt.

Om precies 19.35 en geheel volgens mijn amateurdraaiboek, blies ik de theelichten in de spiegelglashouders uit, knipte ik de lichten aan en haalde Suus de glazen op. Ronald draaide nog één trackje om het af te leren en daarna ging de muziek def uit. Het gevoel van dat moment. Alsof je weer in een tent als laatste over was en in het felle licht naar de garderobe strompelde. Alsof we oefenden om weer te wennen aan het oude normaal. Nou oefening supergelukt hoor. Het was awesomeness.*

*Suzanne hebben we keurig rond 20.00 thuisgebracht, ruim voor de avondklok. Waar je al niet trots op kunt zijn in tijden van coronia.