Fijn hoor dat ik kan schrijven. Zonder dat het me twintig jaar van m’n leven kost. En dat dat geouwehoer ook nog eens vrij soepel als een aap uit m’n mouw komt rollen. Dan moet je niet de ambities hebben om multigetalenteerd te zijn. Of? Want er is minstens één andere skill, een ambacht dat ik graag tot in de finesses zou willen beheersen. En dat is.. tromgeroffel: zingen. Yep. Ik zou willen dat ik de scheur van Whitney Houston had. De ad libs van Beyoncé met de swag van Rihanna.
Want hoe tof zou dat zijn als ik het serieus kon, zingen. Zangeres en tekstschrijver in 1. Lekker origineel en efficiënt vooral. Twee jaar geleden testte ik m’n onder-de-douche-zangaspiraties in tien zanglessen. Via mijn studentenconnecties kwam ik bij Kim terecht. Een zangchick met loepzuivere stem die ook veel studentenmusicals trainde. Met opzet geen grijs conservatorium-omaatje gekozen. Ik wilde vooral oefenen met Katy Perry en Alicia Keys-materiaal. Dus een eventuele zanglerares moest wel een beetje kunnen viben met dat genre. So Kim it was.
Al na les 2 was ik zo ongeveer alle illusies armer die ik had bedacht bij het fenomeen zingen. Want boy, wat vond ik de lessen taai. Superleuk, maar taai. Dat ‘noenoenoenoenoeeee’ in vier verschillende toonladders was nog wel soort van entertaining. Maar toen ik m’n hoogstpersoonlijk gekozen liedje voorstelde, sommeerde Miss Kim mij direct om voor een iets minder ambitieus nummer te gaan. Dus goodbye Fireworks van Katy Perry en hallo rustig-aan-Adele-nummer.
En terwijl je altijd ‘denkt’ met veel gevoel te performen wanneer je lam op het karaokepodium staat, word je in zo’n zangles opeens geconfronteerd met de brute realiteit. Ter illustratie: mijn Adele-versie moest zo’n tien ellendige keren over, voordat Miss Kim vond dat ik met ‘gevoel’ het nummer vertolkte. Dat vond ik best een harde boodschap, kan ik jullie vertellen. Gevoel in een liedje stoppen is dus best nog een dingetje. Het gaat erom dat je sans gêne, alle emotionele luiken openknalt. En tegelijkertijd een versterker op je stembanden aansluit. Eruit met die handel. Ik dacht bij die eerste confrontatie: wtf, ik zit toch niet bij de shrink?
Na les 3 begon mijn bewondering voor wannabee-artiesten met elke noot te stijgen naar absolute Himalaya-hoogtes. Sindsdien kijk ik dus ook heel, heel anders naar al die talentenjachten. Want het is echt te makkelijk om als een stelletje luie reaguurders via sociale media te braken richting bibberige muurbloemzangeresjes. Die daar hun hele hebben en houden bij elkaar lopen te kwelen. Al dat weeëe commentaar van juryleden (‘leg je gevoel erin, dan gaat het liedje leven’, ‘ik hoor de pijn in elk couplet doorklinken’) is vaak inderdaad aanleiding om zum kotzen. Maar inmiddels snap ik waar het vandaan komt. Ik voel ze.
Zingen is een skill en je mag in je handjes knijpen als gij het kunt. Het is een vak waarvan de labels ‘kwetsbaarheid’, ‘lef’, ‘oprechtheid’ kloppen als een bus. Laatst was ik met vrienden bij Bodyguard de musical. Tot onze grote ontsteltenis nam een understudy de rol van Romy Monteiro over. Arme miss Understudy, die haalde met moeite de hoge Houston-tonen. We keken naar een stembanden-sumoworsteling.
Zingen is een skill. Een passend repertoire kiezen ook. En eerlijk zijn naar jezelf. Wat kan je en wat niet. Ben je een onontdekt talent of moet je je abonnement bij de karaokebar in de verlenging gooien. That’s the question. Conclusie: Anouk is een snoeiharde Voice of Holland-coach. Maar zingen is ook niet zomaar wat. Ik blijf wel bij m’n schrijvenpoetrycopywriter-dingen, ok? Heb me nog nooit zo verstandig gevoeld.
