Afgelopen vrijdagochtend. Rotterdam-West ontwaakt en ik doe mee, hetzij lui. Werkpakje blijft op de hanger want vrijdag is mijn vrije dag. Met mijn Wedgewood-unit vol dampende koffie, plof ik chill op de bank en floep ik de tv aan. Op deze lazy morning heb ik vooralsnog nul voorkeur voor specifieke televisie-indoctrinatie, en dus blijft de zender hangen op NPO 1. Het is 09.15 op mijn foon, en ik zie een paar bejaarde landgenoten op campy studioverhogingen gymnastiekoefeningen doen uit het jaar kruik.
Welkom bij Nederland in Beweging.
In tegenstelling tot de bewegende lieden op mijn beeldscherm, blijf ik als een soort bevroren satéprikker, ademloos naar dit tv-tafereel kijken.
Vol in my face zie ik de immer opgewekte Olga Commandeur (die dit programma al zo’n 100 jaar presenteert) en duopresentator Duco Bouwens, wiens kaaklijn en spiermassa overduidelijk naar Ken (van Barbie) is gemodelleerd. Het olijke gymduo hupt telkens slechts twee laffe centimeters van links naar rechts, en weer terug. Bij deze inspanning waar toch al snel zo’n 0,01 kilocalorie wordt verbrand, trekken Olg en Duuk er gezichtjes bij alsof ze net de triathlon hebben gelopen. Ik heb inmiddels behoefte aan een beademingsapparaat voor thuis met een appje voor bediening op afstand.
Dan de figuranten die op de achtergrond meehuppen. De redactierecruiter is vooral wezen buurten op de Beverwijkse Bazaar en de Libelle Zomerweek zo te zien. Van koopjesjagerbelust volk naar truttig huppende mannen en vrouwen is niet zo’n heul ingrijpende stap. Links achterin de Hilversumse gymstudio staat Leen. Een pezige zestiger met zweetplekken ter grootte van Lelystad Centrum onder zijn shirt-oksels. Op de maat van de muziek zwaait hij zijn gestrekte armen vanaf zijn hoofd, met één zwiep naar beneden, en weer terug. Kijk, zo trek je dus een kilo turf uit de grond.
Ondertussen roept Olga allemaal dingen met de bedoeling de oefeningen intenser te doen laten lijken. Zo adviseert ze bloedserieus tijdens een kniebuiging van 1 mm, dat het ‘hoe dieper je gaat, hoe intensiever de oefening.’ Bij een oefening met assistentie van met water gevulde petflessen (!), begint Olga bijna te jodelen van vreugde: ‘ja, toe maar, breng die flessen naar voren langs de oren, doppen tegen elkaar en richt je weer op, en hop, laat je weer hangen en naar voren!’, en besluit ze met de epische woorden: ‘dit is pittig.’ Dat zou ik ook vinden bij het horen van zo veel infantiel fitnessjargon, Olga. En waar is die Duco eigenlijk gebleven? Ondertussen google ik in capslock op ‘beademingsapparaat nu bestellen morgen in huis.’
Schuin rechts achter Duco, staat Lia. Een veertigplusser met overduidelijk geverfd zwart haar, dat als een Cleopatrakapsel om haar lijkbleke gezicht hangt. Ze heeft denk ik artrose, reuma, hartkloppingen en een versleten heup tegelijk. Want als houvast doet Lia Zwarthaar haar hupjes gezellig samen met de bureaustoel, gejat van de opnameleider. Lia’s peervormig figuur wordt ondertussen geweldig geaccentueerd door een perzikkleurig aerobicshirt #not. De stylistes van dienst hingen hoogstwaarschijnlijk de nacht daarvoor in de Hilversumse lampen, want alle figuranten hebben überhaupt kleding aan die het daglicht niet kunnen verdragen. Meanwhile hupt de rest van de figuranten compleet uit de maat. Kirt Olga nog iets met ‘als het niet lukt, pak dan niet je scheen- maar je bovenbeen vast.’
Ik hou mijn hart maar even vast als je het niet erg vindt, Olga. Om te checken of het nog klopt. Om daarna opgelucht te constateren dat alles nog tikt, beweegt, ademt en leeft. Ondertussen hoor ik de fade out tune van deze Olga, Duco en de Gymmende Bejaardenposse Show. Ik floep snel de tv uit en at mijn koffie weg:
TGIF, hoezee!
