Weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb een heerlijk weekend achter de rug. Die begon op vrijdagavond drankjes doen bij onze lieve vrienden Ray en Dien. Dat kun je natuurlijk labelen als een random, niet-boeiende borrelavond, maar dat is het precies níet als het gaat om een avondje bij R&D. Wat het wel is? Het valt in elk geval in de categorie entertainment voor peoples die niet op hun mondje zijn geflikkerd. Ray en Dien zijn namelijk om te beginnen hinderlijk-sterke verbale tijgers. Jezelf ongetraind in hun hysterische praat-arena knallen is hetzelfde als Russell Crowe in zwembroek en duikbril in het colloseum laten gladiatoren. Het is simpelweg niet.te.doen. De standaardzin die je sowieso in je tas moet meenemen naar deze twee brulboeien luidt: ‘HOU JE MUIL NOU FF MAN, IK BEN NU!’
Een avondje bij R&D is sowieso niet bedoeld om bij te komen van een zware werkweek, snakkend naar rust en yogamatjes. Of als je denkt gezellig met een kop hipsterthee uitgebreid te gaan vertellen wat je aan het gat in de ozonlaag wil gaan doen. Dat kan overigens wel, maar de kans is levensgroot dat Ray de woonkamer dan volspuit met deodorant en vervolgens met een pollepel ‘een gat in de ozonlaag’ gaat lopen prikken. Snap je een beetje waar ik heen wil? In huize R&D is het begrip gekkigheid en het visualiseren van idiote gedachtes namelijk uitgerekt tot in de volle breedte van de woning: gemeten vanaf de drankjes in koelkast tot aan de zitbank in de andere hoek van de kamert. Het is ook precies de actieradius tijdens een ‘random avondje’ Ray en Dien en het enige wat nog een beetje overzichtelijk is aan de avond.
Hebben jullie een gezellige anekdote nodig? Hiero heb je er een: ik vroeg die friyay-avond om een whiskey met ijs. Maar dat ijs kwam dusnie omdat Ray inmiddels Hollandsche Hits de kamer in zat te brullen. Met die zak ijs als microfoon. Meanwhile lagen er een pak bevroren zalm (‘per ongeluk in de vriezer gegooid’ ) en toastjes op mijn schoot mij aan te staren. Want ja toch, de gastheer vergeet gedurende zijn karaoke-strooptocht door de woonkamer ook weleens de borrelhappen te fiksen. Had ik het al gehad over de zoete inval en de tienduizend tussendoortelefoontjes die Ray als druk zakenmannetje krijgt? Het zijn allemaal prikkels die je als visite nog erbij moet combineren in de toch al megagehorige avond. Want vergeet niet dat Dien en Ray simultaan en los van elkaar, naarmate de avond gaande is, de meest ongelofelijke, hilarische en vooral kneiterluide sterke verhalen kunnen vertellen. Kent iemand het verhaal van Wat Onder De Onderzeeboot Lag? Precies, niemand. Maar Dien bezit dus de gave om heel stoïcijns te vertellen wat er onder die onderzeeboot lag, terwijl er aan de overkant van de salontafel tegelijkertijd een heftig debatje -“gaan we nu hatelijk tegen elkaar doen?” – gaande is tussen Ray en mijn vriend. En pas op met al te bijdehante opmerkingen maken want je krijgt ze terug hoor, kaarsrecht in je face. Overigens krijgen niet alleen de gasten van de avond verbale klappen te incasseren. Ook totaal onbekende personen (lees: instanties), moeten aan de slachtofferhulp. Zo heeft Ray al een paar keer in het holst van de nacht een random hotelreceptie en huisartsenpost telefonisch stuk lopen stalken. Ik herhaal mensen: het.is.niet.te doen. Jullie snappen dat om dit aan te kunnen, heel veel drank en verbaal tegengas nodig is. Thanks for understanding alvast.
En weet je wat het is, ik geniet hier zo van, deze legendarische avondjes bij R&D. Omdat ze zo verschrikkelijk lijken op de tijd die ik heb gehad bij het Groninger Studentencorps Vindicat atque Polit. De vibe van de snoeiharde verbale battles, de complete chaos van vaak de meest grappige situaties waarin wij belandden (althans, wij vonden het toen als student erg grappig). Het is de lol van het volledig kapotgaan, in de kroonluchters hangen nadat je met je eigen wintervoorraad aan weerwoorden en argumenten als strafrechtadvocaat je eigen mening hebt lopen verdedigen. Het is zo herkenbaar allemaal. Voor de mensen die tussendoor vragen wat ik überhaupt heb gehad aan mijn tijd bij de studentenvereniging-met-het-meest–verrotte-imago-van-Nederland is het antwoord simpel: via drank, grollen&dollen (en okay, wat sloopwerk hier en daar), heb ik vriendinnen voor het leven gevonden. Nóg een overeenkomst tussen mijn corpsvriendinnen en Ray en Dien; deze onbetwiste Koning en Koningin van de chaotische drankavonden zijn inmiddels ook mijn besties geworden. Geloof me, dat zijn alle ‘nee-ik-ga-nooit-meer-drinken-zo-drunu-afterkaters het meer dan waard.
DISCLAIMER: dat het Groninger Studentencorps de afgelopen jaren qua imago heftig is afgegleden door mishandelingen en chaos tijdens de ontgroening, kan ik alleen maar veroordelen. Verdrietig en heftig voor diegenen die dit is overkomen. Als oud-lid schaam ik me diep. Ondanks dat, kan ik niet voorbij gaan aan het feit dat ik er zelf een toptijd heb gehad. Zonder excessen tijdens de ontgroening en zonder seksuele intimidaties. En zoals gezegd heb ik er vriendinnen voor het leven aan over gehouden. Hopelijk leert het corps zich ooit weer normaal te gedragen. Zodat het ook echt een plek wordt waar intense ervaringen worden gedeeld, mooie herinneringen worden gemaakt en vriendschappen worden gekoesterd. Kus!
